หลังจากนั้น2-3นาที
ผมซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ มองดูสภาพการณ์ที่ออกกับคนกำลังวิ่งไล่กันอยู่ซึ่งอยู่ในระยะห่างประมาณ10ก้าว
เมื่อมาถึงตรงนี้ ประสิทธิภาพของMighty・Armก็ได้หายไป
ส่วนPhysical・Upยังเหลืออยู่
ระยะเวลาแสดงผลของเวทมนตร์ ประมาณ20นาทีถึง30นาทีเหรอ？
เรื่องนี้เองก็ หลังจากนี้ตอนที่ได้ไปห้องสีขาว คงจำเป็นต้องถามด้วยเหมือนกันสินะ
คนที่กำลังเผชิญหน้ากับออร์คอยู่ก็คือ เด็กผู้หญิงน่ะ
เด็กสาวนั้นสวมชุดนักเรียนระดับมัธยมต้นอยู่ เส้นผมสีดำยาวถึงสะโพก
ออร์คหายใจอย่างเร่งร้อน มันคิดจะฟันเด็กผู้หญิงคนนั้น
เชี่ยอะไรนิ
ทำไมเชี่ยนี่ ถึงได้อ้าขาของหญิงสาวคนนั้นออกล่ะ
ทำไมเชี่ยนี่ ถึงได้โยนดาบซึ่งเป็นอาวุธของตัวเองไปไว้ตรงนั้น
ทำไมเชี่ยนี่ ถึงได้หันก้นที่ไร้การป้องกันมาทางผม แล้วทำท่าเหมือนข่มขืนหญิงสาวคนนั้นล่ะ
นี่มันไม่ได้ป้องกันตัวเองเลยนี่หว่า
โอกาสมาแล้ว ผมคิด
เสียงร้องไห้ฟูมฟายของเด็กสาวดังก้อง ดังนั้นถ้าขยับเข้าไปใกล้มันก็อาจจะไม่รู้ตัวก็เป็นได้
คงต้องให้เธอ ช่วยเป็นเหยื่อล่อให้แล้วล่ะ
สักวัน วันที่สามารถจัดการมอนสเตอร์ได้โดยไม่ต้องใช้หลุมกับดักจะต้องมาถึง
ในฐานะก้าวแรก สถานการณ์ในตอนนี้ ถือเป็นโอกาสอันดีเลยไม่ใช่รึไง
ผมสงบจิตใจ สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ
ใช้เวทมนตร์กับหอกไม้ไผ่
「Keen・Weapon」
หอกไม้ไผ่เริ่มส่องแสง ที่ปลายของมันถูกทำให้แข็งแกร่งขึ้น น่าจะช่วยเพิ่มพลังในการแทงทะลุไปแล้วแน่ๆ
「Mighty・Arm、Physical・Up」
แขนและเท้าของผมส่องแสง ระยะเวลาแสดงผลของ Physical・Up ยังเหลืออยู่ก็จริง แต่นี่ก็เพื่อความชัวร์ล่ะ
เพียงเท่านี้พลังแขนและพลังขาของผมก็อยู่ในสภาพที่แข็งแกร่ง
ตอนที่คับขันจริง แค่ทิ้งเธอไว้แล้ววิ่งหนีไปเลยก็พอ
สมองของผมเริ่มมึนๆ
ใช้เวทมนตร์เยอะเกินไปสินะ
ตอนที่เลเวลอัพ ผมคาดหวังว่าＭＰจะเพิ่ม
ถึงจะว่าอย่างนั้น เวทมนตร์ของผมทั้งหมด คือเวทมนตร์ที่ใช้ล่วงหน้าน่ะ
ยังไปต่อได้ ผมตัดสินใจ แล้วเรียกกาที่เรียกออกมาโดยเวทอัญเชิญมาหา
「Mighty・Arm、Physical・Up、Keen・Weapon」
อีกาถูกเพิ่มความแข็งแกร่งโดยเวทมนตร์
เวทส่งมอบสามารถใช้ให้คนอื่นได้ด้วยล่ะ
ในความจริงแล้ว เวทส่งมอบเองก็น่าจะเป็นเวทมนตร์สำหรับช่วยสนับสนุนคนอื่นมากกว่าล่ะนะ
ผมใส่ Keen・Weapon ลงไปที่จงอยปากของกา
เท่านี้ ก็น่าจะสามารถใช้โจมตีออร์คตัวนั้นได้บ้างจริงมั้ย
อยากให้โจมตีได้น่ะแหละ
ขอร้องล่ะ ช่วยสนับสนุนผมด้วย
ผมคนเดียวน่ะ ใจป๊อดเกินไป
สิ่งที่ทำได้นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีแล้ว
ดังนั้น การเตรียมการเสร็จสิ้น
ผมถือหอกไม้ไผ่ไว้ในมือ ค่อยๆก้าวไปด้านหลังออร์คที่กำลังวุ่นอยู่กับเด็กสาวนั่น
ออร์คยกเอวขึ้น โชว์ก้นให้เห็นเต็มๆตา
มนุษย์เรานั้น จังหวะที่ไร้การป้องกันตัวมากที่สุดก็คือตอนขับของเสีย รู้สึกว่าผู้ยิ่งใหญ่สักคนนี่แหละเป็นคนพูดไว้
พอลองคิดดู การปล่อยแยมขาวเองก็เป็นหนึ่งในสิ่งที่พอจะเรียกว่าการถ่ายของเสียได้อยู่
ภาพที่เห็นอยู่นี่ก็สภาพไร้การป้องกันตัวจริงๆน่ะแหละ
ตุ๋ยตรงไหนดี
จากการใช้ความคิด ผมตัดสินใจเล็งไปที่ท้ายทอยซึ่งไม่ค่อยยากเท่าไหร่
หากเล็งไปที่ตรงนั้นล่ะก็ ปลายหอกอาจจะโดนเด็กสาวคนนั้นก็ได้
แต่เรื่องนั้นเอาไว้เกิดขึ้นจริงค่อยว่ากัน
ผมสั่งให้อีกาบินไปเคียงคู่กับผม โดยเล็งไปที่การขจัดดาบเปื้อนสนิมของออร์ค จากนั้นก็ให้บินหลบไป
เพียงเท่านี้ต่อให้การลอบจู่โจมล้มเหลวก็ตาม อีกฝ่ายก็ได้แต่หันมาสู้กับผมด้วยมือเปล่าเท่านั้น
ก้าว และอีก1ก้าว ผมค่อยๆย่องเข้าไปด้านหลังออร์ค
อีกนิด
เอื๊อก ผมกลืนน้ำลาย……
สายตาของเด็กสาวที่กำลังถูกกดอยู่ ประสานกับสายตาของผม
เหี้ยแล้ว
เหงื่ออันเยียบเย็นหลั่งไหลออกมา
ในจุดนี้ถ้าเธอทำอะไรผิดสังเกตล่ะก็ ออร์คอาจจะสังเกตได้ถึงตัวตนของผมก็เป็นได้
ผมกำลังจะเข้าไปช่วยเธอนะเฮ้ย ผมตะโกนในใจ
นั่นมันก็แค่เรื่องปั้นแต่งน่ะ เมื่อกี้ผมคิดแค่จะให้เธอเป็นเหยื่อล่อเท่านั้นเอง……
ถูกหักหลังซะแล้ว
เผลอคิดไปแบบนี้ทั้งๆที่ยังไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย
ถูกหักหลัง อีกแล้ว
ตอนนั้นก็เหมือนกัย
ตอนที่ผมไปถูกตาเจ้านั่น
มีคนในคลาสที่ถูกกลั่นแกล้งอยู่
ผมตั้งใจที่จะเข้าไปช่วยเค้า แต่มันกลับไม่ได้ซาบซึ้งเลยสักนิด
สุดท้ายผมก็ได้กลายเป็นคนที่ถูกกลั่นแกล้งแทนคนที่ถูกกลั่นแกล้งมาก่อน
การกลั่นแกล้งนั้น แม้แต่คนที่ถูกกลั่นแกล้งมาก่อนซึ่งผมตั้งใจจะช่วยก็ยังเข้าร่วมด้วย
ผมไม่สามารถลืมได้หรอก
คนที่ถูกกลั่นแกล้งมาก่อน มองตัวผมที่ล้มลงไปคลานอยู่บนพื้นด้วยท่าทางชอบอกชอบใจพร้อมทั้งหัวเราะใส่ผม ภาพในตอนนั้นไม่มีทางลืมเลือนได้เลย
รวมถึงดวงตาที่เคลือบไปด้วยความสนุกสนาน ตอนที่เอาผ้าขี้ริ้วสำหรับเช็ดห้องน้ำสกปรกๆมาเช็ดหน้าของผมด้วย
การกระทำของผมถูกหักหลังด้วยิวธีการที่ต่ำช้าที่สุด
ผลของการเป็นผู้พิทักษ์คุณธรรม ก็คือสิ่งนั้น
ผลของการมีจิตใจอ่อนโยนต่อเขาคนนั้น ก็คือสิ่งนั้น
ผลของการเชื่อมั่นว่ามนุษย์ทุกคนมีหัวใจอันสัตย์ซื่อ ก็คือสิ่งนั้น
เพราะฉะนั้นตัวผม จะไม่เชื่อใครอีกแล้ว
แผนการฆ่าเจ้านั่น ก็ทำขึ้นมาด้วยตัวคนเดียว
ของท่ำจเป็น ก็สรรหามาด้วยตัวคนเดียว
โชคดี ที่ตอนนั้นผมไม่มีเพื่อนเหลืออยู่เลยแม้แต่คนเดียว
เพราะไม่มีใครสนใจเรื่องของผมอยู่แล้ว ดังนั้นการลอบดำเนินการโดยไม่ให้ใครเห็นจึงเป็นสิ่งที่สนุก
จนถึงตอนนี้ และนับจากนี้ ผมอยู่คนเดียวก็ได้
ใช่ คนเดียวก็ได้
เพราะฉะนั้นหากเด็กสาวข้างหน้าจะหักหลังผม มันก็ไม่มีอะไรเกี่ยวกัน
ผมจะฆ่าออร์คตัวนี้ เก็บค่าประสบการณ์ มันก็แค่นั้น
ถึงจะเหลือระยะห่างอยู่อีกหลายก้าว แต่ตรงนี้แค่พุ่งตัวไปก็ใช้ได้แล้ว……
ขณะที่ตัดสินใจทุ่มความรู้สึกลงไปที่ปลายเท้า จังหวะต่อมา
「อิย๊า！ ไม่เอา ถอยไป！」
เธอ ตะโกนเสียงดัง
ราวกับว่า ตั้งใจจะดึงความสนใจของออร์คไปที่ตัวเอง
เธอใช้สองมือของเธอผลักหน้าอกหนาๆของออร์ค
ออร์คมองเธอด้วยความรำคาญ……
แล้วตบ แก้มของเธอ
ริมฝีปากของเธอแตกทันที เลือดเล็กน้อยกระเด็นออกไป
ถึงยอ่างนั้นเธอก็ยังไม่เลิกขัดขืน
ออร์คเริ่มอารมณ์ไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ……
เท่านี้ก็ พอแล้ว
ผมรวบรวมความกล้าส่วนตัว พุ่งเข้าโจมตีออร์ค
แทงหอกไม้ไผ่เข้าไปที่ท้ายทอยของออร์คสุดแรง
เลือดสีน้ำเงิน ไหลทะลักออกมา
ออร์คตะโกนสุดเสียง หันหลังกลับมา
เรี่ยวแรงสุดยอดเลย ถึงอย่างนั้นตัวผม ก็ยังไม่ยอมถอยห่าง เพิ่มแรงกดเข้าไปที่หอกไม้ไผ่อีก
ออร์คถอยห่างจากเธอ แล้วหมุนตัวอย่างรุนแรง
ในจังหวะนั้น หอกไม้ไผ่ที่เสียบอยู่ที่คอของออร์ค ได้หลุดออกจากมือของผมไป
ออร์ครีบดึงหอกไม้ไผ่ออกมา แล้วขว้างมันทิ้ง
ออร์คหันซ้ายหันขวามองหาดาบเปื้อนสนิม
แต่ว่า ไม่มี
แน่นอนสิ ดาบนั่นน่ะ……
ถูกอีกาใช้จงอยปากคาบไป แล้ววนกลับมาหาผมแล้ว
เพราะตัวผมถูกบูสต์ด้วยเวทมนตร์รึเปล่านะ ดาบที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวผมเล่มนั้น กลับถูกผมยกขึ้นมาได้ง่ายๆ
ดีล่ะ ผมฟันดาบของออร์คออกไปทันที
ฟันเข้าที่ท้องของมัน
ส่วนอีกานั้น ผมสั่งให้เข้าโจมตีที่ดวงตาของออร์ค
อีกาส่งเสียงร้องคำรามออกมาก่อน แล้วจึงบินเข้าไปที่ใบหน้าของออร์ค
ออร์คพยายามตวัดมือปัดอีกาที่บินเข้ามา
แต่ว่า อีกาที่ผมอัญเชิญมานั้นสามารถหลบการโจมตีของออร์คและพุ่งเข้าโจมตีที่ใบหน้าของออร์คได้สำเร็จ
เกิดช่องว่างขึ้นมาแล้ว ผมตะโกนสุดเสียงพร้อมกับพุ่งเข้าไปหาออร์ค
ฟันเข้าไปที่ลำตัวด้วยดาบ
เลือดสีน้ำเงินพุ่งออกมาราวน้ำพุ
ผมยังเข้าไปโจมตีต่อ มุดเข้าไป
แต่ว่า กลับโดนออร์คใช้มือตวัดกลับมา
เป็นการโจมตีที่รุนแรงมาก
แขนชาเลย
ดาบลอยขึ้นไปบนอากาศ แล้วตกลงไปในพุ่มไม้
แย่แล้ว ตอนที่คิดอย่างนี้ ออร์คก็วิ่งเข้ามาหาแล้ว
ผมรีบทิ้งระยะห่างทันที
ด้วยประสิทธิภาพของเวทมนตร์ที่ช่วยเพิ่มสมรรถภาพของร่างกายผมขึ้นมา ทำให้ตัวผมเบามาก
จึงสามารถทิ้งระยะห่างจากออร์คได้อย่างไม่ยากเย็น
ถึงตะว่าอย่างนั้น จุดได้เปรียบจากการลอบโจมตีได้หายไปแล้ว
ที่สำคัญเลยปัญหาก็คือ มือและเท้าของผมมันกำลังสั่นอย่างรุนแรง
กลัวงั้นเหรอ？
อ้า กลัวสิ！ โคตรกลัวเลยแหละ！ ตอนนี้อยากจะหันหลังหนีไปเร็วๆเลย！
ปากสั่นจนฟันกระทบกัน กึกกึก
ลมหายใจถี่ยิบ
ว่าไงดีล่ะ ลมหายใจของผมในตอนนี้ ดูเร่งร้อนกว่าออร์คซะอีก
ทั้งๆที่ไม่ได้รับบาดแผลเลยแท้ๆ ทำไม่ฝ่ายผมถึงดูเสียเปรียบล่ะ
แต่ยังไงตอนนี้ ออร์คเองก็ เริ่มจะโงนเงนๆแล้ว
การคว้านที่ท้ายทอยของมันก่อนหน้านี้ ดูท่าจะได้ผลดีทีเดียว
ถ้าเป็นมนุษย์ล่ะก็น่าจะเป็นบาดแผลฉกรรจ์จนตายไปแล้ว แต่สำหรับเจ้านี่แล้วดูท่าจะได้แค่แผลใหญ่แฮะ
ก็นะ มันเป็นตุ๊กตาก้อนเนื้อซะขนาดนี้นี่เนอะ……
ถึงจะว่าอย่างนั้น
ว่าแล้วว่า ดาบน่ะไม่ได้หรอก
สงบใจมองดูดีๆแล้ว ที่ด้านข้างของออก มีหอกไม้ไผ่ตกอยู่
ดูเหมือนว่าออร์คจะไม่มีความคิดว่านั่นคืออาวุธชนิดหนึ่ง
ทั้งๆที่หอกไม้ไผ่นั่น สร้างบาดแผลให้ตัวมันขนาดนั้นแล้วแท้ๆ
ไอ้บ้านี่ เป็นสิ่งมีชีวิตเซลล์เดียวล่ะ
แต่หัวสมองขี้เลื่อยของมันนั้น สำหรับผมแล้วถือเป็นองค์ประกอบสำคัญให้ใช้ประโยชน์เลย
ขอใช้ประโยชน์เลยก้แล้วกัน
ผมสั่งให้อีกาไปบินวนรอบๆหัวออร์ค
อย่างที่เล็งเอาไว้ ออร์คหันสมาธิไปอยู่กับการโจมตีของอีกา
ในระหว่างนั้น ผมก็รีบเข้าไปเก็บหอกไม้ไผ่มาทันที
ไม่สิ โกหกน่ะ จริงๆแล้วผม ค่อยๆอ้อมเข้าไปเก็บหอกไม้ไผ่ และเนื่องจากมือกำลังสั่นอยู่ จึงทำหอกไม้ไผ่ตกมือไปถึง2ครั้ง จนครั้งที่3ถึงมีแรงในการกำมือจนเก็บหอกไม้ไผ่ขึ้นมาได้สำเร็จ
พอดีกับที่ตอนนั้น ออร์คถูกอีกาจิกเข้าที่ดวงตาจนร้องเสียงหลง……
ผมตั้งหอกไม้ไผ่ไว้ในมือ กู่ร้อง และระดมแทงเข้าไป
ผมระดมแทงหอกไม้ไผ่เข้าไปที่ลำตัวซึ่งไร้การป้องกันเนื่องจากมันยกมือทั้ง2ข้างขึ้นไปกุมใบหน้า
เลือดสีน้ำเงินสาดกระเซ็น
เสียงตะโกน
ผมระดมแทงหอกเข้าไปใส่ออร์คที่เริ่มจะขัดขืนไม่ได้แล้วต่อไป
ออร์คล้มลงไป หมอบอยู่กับพื้น
ผมยังคงแทงเข้าไปไม่หยุด แทงจนกว่าร่างของมันจะโปร่งใสและหายไป
ที่บริเวณหูนั้นได้ยินเสียงประกาศอีกแล้ว
「คุณเลเวลอัพแล้ว！」
อีกครั้งหนึ่ง เสียงนั้นดังขึ้นอีกแล้ว
ทิวทัศน์รอบด้านถูกย้อมด้วยสีขาว
รู้สึกตัวอีกที ผมก็ได้มาอยู่ในห้องสีขาวอีกแล้ว
ไฟล์เสียหรือถูกลบบอกด้วยนะครับ เดียวจะเเก้ให้ สวนมีความเห็นอะไรหรืออย่าดูเรื่องไรก็โพทย์บอกได้