ไม่สิ ก็พอจะรู้อยู่ว่าถ้าลองได้ตัดสินใจไปแล้ว อริสจะมุ่งมั่นมากๆ
ที่สำคัญเมื่อวานเธอยังแสดงความมุ่งมั่นออกมาให้เห็นอยู่หลายครั้งแล้วด้วย
ผมจ้องมองอริส
「อาโน……พวกชั้น น่ารำคาญ เหรอคะ」
「ผมทำ หน้าแบบนั้นอยู่เหรอ」
「ไม่ค่ะ เอโต……ถ้าคิดแบบนั้นจริงๆล่ะก็ ไม่ขอโทษคงจะไม่ได้ น่ะค่ะ ถ้าคาซึงซังรู้สึกไม่ดีกับทามากิจังเพราะชั้นล่ะก็……」
อริสจิตตกไปแล้ว
ไม่สิ เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่จะคิดว่าตัวเองก็มีโอกาสโดนเกลียด
ผมไม่มีทางเกลียดเธอหรอก รู้ๆกันอยู่เนอะ
อริสเป็นนางฟ้านะ
ผม ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี ลำบากใจ นิ่งเงียบ หันไปทางมิอะ
มิอะเอียงคอเล็กน้อย เธอมีสีหน้าที่ดูเอาจริงเอาจังมาก
「ฮาเร็มคือความใฝ่ฝันของลูกผู้ชายไม่ใช่เหรอ？」
「นั่นไม่ใช่ประโยคที่น่าจะออกมาจากปากของเธอนะเฟ้ย！」
「อ๊ะ ถ้าจะทำล่ะก็ เดี๋ยวจะไปที่มุมห้องแล้วหันหลังให้ ไม่ต้องเกรงใจนะ」
「……นี่」
「ปัญหาการปฏิบัติจริง」
มิอะตั้งนิ้วชี้ขึ้นมา
「พวกชั้นน่ะ จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้นะ？ เพียงแค่ผิดพลาดครั้งเดียว ก็ถูกออร์คข่มขืน และฆ่าแล้วนะ？ ครั้งแรกน่ะ อย่างน้อยก็อยากจะให้เป็นพี่ชายเท่ๆที่ตนเองสนใจนิดๆ ความรู้สึกนี้ เข้าใจรึเปล่า？」
แล้วใครมันคือพี่ชายสุดเท่ล่ะเฮ้ย
ไม่สิ ในที่นี้ก็มีแต่ผมคนเดียวนั่นแหละ
……เด็กคนนี้ มาพูดอะไรแบบนี้ด้วยสีหน้าจริงจังได้ไงฟะ
「พวกเราน่ะ ต่อสู้เพื่อไม่ให้เป็นแบบนั้นจริงมั้ย」
「นั่นสินะ เพื่อไม่ให้เป็นแบบนั้น จึงต้องเกลี้ยกล่อมรุ่นพี่ทามากิ」
ผมกู่ร้อง จ้องมองมิอะ
มิอะเชิดอกขึ้นนิดๆ ใบหน้าดูภาคภูมิใจสุดๆ
อ๊ะ ยัยนี้ คิดว่าเมื่อกี้ตัวเองพูดอะไรดีๆออกไปล่ะ
บ้าเอ๊ย
「แล้ว อริส เธอโอเคเหรอ แฟนจะไป……กับผู้หญิงคนอื่น」
「อาโน ชั้นเป็นคนขอร้องเองนะคะ……」
นั่นสิน๊าー
ผมกุมขมับ
อ๋า โธ่ ทำไมกลายเป็นแบบนี้ได้ไงล่ะเนี่ย
แปลก มันแปลกเกินไปแล้ว
「เอาเป็นว่า ถ้าทามากิตื่นขึ้นมาล่ะก็ จะลองเกลี้ยกล่อมเธอก่อน ว่าไง จะช่วยผมหน่อยได้มั้ย」
「……เอโต ค่ะ แน่นอนค่ะ」
เป็นเด็กที่ว่าง่ายดีจริงน๊า
「หรือว่าอริส เธอชอบเนโทราเระ(NTR)งั้นเหรอ……」
「เอ๊ะ เนโท อะไรนะคะ？」
อ๊ะ นี่มันคำศัพท์โอตาคุงั้นเหรอ
ไม่สิ เอาเถอะ ผมแถไป
มิอะยิ้มอย่างมีเลศนัย
ยัยนี่นิ
เดี๋ยวพ่อข่มขืนซะเลย
อ๊ะ ผมโกหกครับคุณตำรวจ อย่าเพิ่งคล้องกุญแจมือสิครับ ใช่ครับ
ผมไม่ใจกล้าพอจะมาทำอะไรแบบนั้นต่อหน้าอริสหรอกนะครับ
「เอーโต อ๊ะ ค่ะ ชั้นเอง ถ้าทำได้ คือ」
อริสลังเลอะไรไม่รู้ พูดติดอ่างเชียว
อะไรกันหว่า
ผมพูดอะไรผิดพลาดไปงั้นเหรอ
แต่ว่าอริสในวันนี้ ผมรู้สึกว่าแปลกๆนะ
ไม่สิ ผมกับอริสน่ะ เพิ่งจะได้เจอกันเมื่อวานเอง
ความคิดของเธอ ผมคิดว่ามันมีอะไรสักอย่างที่แตกต่างไปจากเมื่อวานนี้
มันคือตรงไหนน่ะเหรอ ผมเองก็พูดไม่ถูก
แต่ว่า เหมือนกับวางแผนอะไรกับผมอยู่ยังไงยังงั้น รู้สึกเหมือนกับเธอกำลังชักนำผมยังไงไม่รู้สิ ……
แต่ยังไงก็พอจะรู้อยู่ว่า สิ่งที่เธอกำลังทำอยู่ไม่ใช่เรื่องที่จะสร้างผลเสียให้กับผม
ไม่ใช่เจตนาร้าย ผมคิดว่าสามารถพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำ
ผมเชื่อใจอริส ในระดับนั้นน่ะ
จะบอกว่า เธอพยายามจะทำให้ผมเป็นทาสรักงั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้
「อริส อยากให้เธอมองตาผมหน่อย」
「ขะ ค่ะ」
「เธอน่ะ พูดออกมา ด้วยความรู้สึกที่อยากจะทำเพื่อผมใช่มั้ย」
「แน่นอนค่ะ」
อริสกำหมัดแน่น มองผมตรงๆ พยักหน้าอย่างมั่นใจ
อ๊ะ ดีใจโคตรเลยอ่ะ
แต่ว่า ถ้างั้น เอาไงดีล่ะ？
ผมหลับตาลง
ถ้าเธอพูดแบบนั้นล่ะก็ มันก็หมายความว่าเธอพูดเพื่อผมจริงๆนั่นแหละ
จะจริงหรือไม่จริงน่ะเอาไว้ก่อน
ผมรู้สึกว่ามันไม่จริงน่ะ
อริสเป็นเด็กซื่อๆก็จริง แต่ในเวลาเดียวกัน ก็เป็นเด็กที่ดูมีความลับด้วย
ปัญหาก็คือ เธอไม่ได้บอกว่าทำไมเธอถึงมีความคิดแบบนั้น……
ไม่สิ เอาเถอะ ช่างมัน
ยังโชคดี ที่ผมพอจะมีแผนสำหรับเกลี้ยกล่อมทามากิแล้ว1แผน
ถ้ายังไม่ได้อีกล่ะก็ เอาไว้คิดในตอนนั้นก็แล้วกัน……
ก่อนอื่นรอทามากิตื่นก่อน
พวกผมพูดคุยสัพเพเหระกัน ปล่อยให้เวลาผ่านไป
ไม่นานจากนั้น
ทามากิก็ลืมตาขึ้นมางัวเงีย
「หืม？」
เธอมองขึ้นมาบ้างบน
「อรุณสวัสดิ์ ทามากิ」
「โอー、โอฮาโยー、คาซึซัง……」
ในจังหวะนั้นเหมือนเธอจะได้สติแล้ว พวงแก้มเปลี่ยนเป็นสีแดง สะดุ้งตัวลุกขึ้นมา
สองมือกระสับกระส่ายไม่รู้จะเอาไปวางไว้ไหน ปากขยับพะงาบๆแต่พูดออกมาไม่เป็นคำ ส่ายหัวไปมาสุดชีวิต
อริสรีบเข้ามาใกล้เธอ ปลอบโยน
「อะ อะโน ไม่ใช่ ชั้น หวา หวา~」
ในท้ายที่สุด เธอก็หนีห่างออกไปหมอบตัว เอามือกุมหัวซะงั้น
ผมถอนหายใจ ค่อยๆเขยิบเข้าไป ย่อตัวลง……
ลูบผมสีบรอนด์เงางามนั่นอย่างอ่อนโยน
「เส้นผมของทามากินี่ ให้ความรู้สึกดีกว่าอริสอีกนะ」
「มู」
บอกให้มาปลอบเองแท้ๆ แต่อริสกลับงอนซะงั้นอ่า
เห็นเธอหึงแบบนั้น ผมเองก็สบายใจนิดๆนะ
ยืนยันได้ว่าอริสยังชอบผมอยู่แบบนี้ มันทำให้ดีใจจริงๆ
ก็นะ ความรู้สึกของอริส สำหรับตอนนี้ต้องปล่อยไว้ก่อนล่ะ
ต้องจัดการกับทามากิก่อน
「ชั้น……ทำประโยชน์ให้ไม่ได้ค่ะ ขอโทษค่ะ คาซึงซัง อาโน ชั้น ……」
「ทามากิ ฟังนะ ก่อนอื่นผมน่ะ ชอบอริส」
「เหะ？ ……เอโต อื้ม」
ทามากิรู้สึกเหมือนหูจะฝาดไป จึงเงยหน้าขึ้นมา
เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของผม เธอก็พยักหน้าหงึกๆ
「ผมไม่อยากทำสิ่งที่จะทำให้อริสรังเกียจ ไม่สิ จะไม่ทำ โอเคนะ」
「อุ อื้ม นั่นสินะ คาซึงซังเป็นคนแบบนั้นแหละ ชั้น เชื่ออยู่แล้ว」
「ถ้างั้นก็คุยกันง่ายหน่อย เธอเชื่อมั่นในตัวอริส จริงมั้ย？ ตราบใดที่อริสยังต้องการ ผมก็จะไม่ทอดทิ้งเธอโดยเด็ดขาด ตรรกะง่ายๆน่ะ เข้าใจรึเปล่า」
ทามากิมองมาทางผมอย่างตกตะลึง
จ้อง จ้อง จ้องจนตัวผมแทบจะเป็นรู
「เอーโต ยากเหรอ？」
「เข้าใจ แต่ว่า แต่」
「อะไรล่ะ」
「ชั้นน่ะ ไม่สามารถตอบสนองต่อความคาดหวังของคาซึซังได้ เพราะงั้น ชั้นน่ะ ได้แต่ฉี่ราดอย่างน่าอับอาย ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง」
ทามากิหลบสายตาไป
ผมพยายามดัดเสียงให้ดูอ่อนโยนที่สุด「หันมาทางนี้นะ」บอกเธอ
「นั่นน่ะผิดแล้วล่ะ ทามากิ」
จดจ้องไปยังดวงตาสีน้ำเงินราวกับก้นบึ้งของทะเลของเธอ และพูดออกมา
「เอานะ ฟังดีๆ ไม่ว่าใครก็ตามครั้งแรกน่ะไม่ราบรื่นหรอก อริสก็ด้วย ตอนต่อสู้ครั้งแรกเธอก็ฉี่ราดเหมือนกัน」
「เห๊ะ？」
「เอ๊ะ！？ ดะ เดี๋ยวสิ คาซึซัง！」
อริสเขย่ามือของผม ราวกับจะบอกให้รอก่อนๆ
ใบหูของเธอกลายเป็นสีแดงทั้งหมด
มิอะ เคลื่อนไหวก่อน
เข้าจู่โจมข้างหลังอริส ยื่นมือไปจับจุด่อนของเธอซึ่งก็คือหูทั้ง2ข้าง
Nice Assist
อิย๊า ฉี่ราดจริงๆรึเปล่าผมก็ไม่รู้หรอก
แต่ว่า อาเร๊ะ ？ ท่าทีแบบนี้……
อริส แบบนี้มันขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆเลยไม่ใช่เหรอ？
「เคยอ่านมาจากหนังสืออะไรสักอย่างนี่แหละ ตอนที่เกิดเหตุ9.11ที่นิวยอร์ค พนักงานดับเพลิงที่ออกปฏิบัติหน้าที่ เหมือนจะขี้ราดด้วยล่ะ」
「ห๊ะ？」
ทามากิเงยหน้าขึ้น ใบหน้ากลายเป็นตัวเครื่องหมายคำถาม
ซื้ด เธอสูดน้ำมูก
「ที่เค้าเรียกกันว่า พลังบ้าในจุดเกิดเหตุล่ะนะ พอสถานการณ์กลายเป็นฉุกเฉิน เรื่องที่ไม่น่าจะทำได้ก็จะกลายเป็นทำได้」
「อุ อื้ม ความเชื่อแบบนั้นมัน……เคยได้ยินมา เหมือนกัน」
「ไม่ใช่ความเชื่องมงายหรอก ผมไม่เคยฟังมาก่อนหรอกนะแต่ว่า สภาพการณ์ที่บีบคั้นสุดขีดจะทำให้ร่างกายเข้าสู่โหมดพลังบ้าในจุดเกิดเหตุ นี่น่ะเป็นสามัญสำนึกในโลกของจิตวิทยาล่ะ」
ทามากิมองมาทางผม เธอยังลังเลๆอยู่
สีหน้าของเธอบ่งบอกว่า แล้วมันยังไงล่ะ
「เพียงแต่ว่านะ โหมดพลังบ้าในจุดเกิดเหตุนี่น่ะ จะทำการตัดระบบที่ไม่มีความจำเป็นสำหรับรักษาชีวิตของเราเอาไว้น่ะ โดยจะถ่ายเทพลังไปยังส่วนที่จำเป็นสำหรับตอนนี้จริงๆไง ที่ขี้แตกก็เป็นเพราะว่า พลังงานที่หมุนเวียนไปยังกล้ามก้นถูกตัด ในส่วนนั้น พลังงานทั้งหมดก็จะถูกถ่ายเทไปยังส่วนที่จำเป็นสำหรับการมีชีวิตรอดต่อไปนั่นเอง」
「……เอตโต นั่นมัน」
ทามากิเอื้อมมือลงไปแตะตรงเป้าตัวเอง
สัมผัสชื้นๆที่สัมผัสได้ทำให้หน้าเธอแดงขึ้นมานิดหน่อย
ผมพูดต่อไปด้ววยสีหน้าจริงจังกว่าเดิม「เพราะงั้น」
「ปฏิกิริยาของร่างกายเธอ เป็นสิ่งที่ปกติที่สุดแล้ว ไม่จำเป็นต้องใส่ใจเลย……ถ้าพูดไปแล้วก็ค่อยยังชั่วเนอะ ถ้าจู่ๆขี้แตกล่ะก็แย่แน่ๆเลยเนอะ」
「ไม่ได้ราดจนถึงขนาดนั้นซะหน่อย」
「ไม่ต้องอายก็ได้ー」
「ก็บอกว่าไม่ไงー」
「เอาเถอะ จะยังไง ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว เพราะผมคิดอยู่แล้วล่ะว่าจะพลาดครั้ง2ครั้งก็เป็นเรื่องธรรมดา」
「……เห๊ะ？」
ทามากิเอียงคอเล็กน้อย
ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นทั้งตลก โกรธ ร้องไห้ ดูยุ่งจริงๆเลยน๊า
อิย๊า ก็นะ ส่วนใหญ่แล้วก็เป็นความผิดของผมนั่นแหละ ฮะฮะ
เพื่อที่จะแก้แค้นเจ้านั่น ผมจึงเฝ้าอ่านหนังสือที่เกี่ยวกับทหารและระบบการทำงานของร่างกายอย่างมุ่งมั่น
ถึงจะไม่มีประโยชน์สำหรับการแก้แค้นเลยก็ตาม แต่ว่ายังมีประโยชน์สำหรับการทำให้ทามากิที่สติกระเจิงไปแล้วกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
「ขอโทษทีนะ ได้ยินเรื่องในอดีตของเธอมาจากอริสแล้วล่ะ จะบอกให้รู้ไว้แล้วกัน ผมต้องการเธอ」
「หวะ หวา นะ นะนะ เนี๊ยยยว」
ทำไมถึงได้ร้องเหมือนแมวล่ะเฮ้ย เอาเถอะช่างมัน
ที่เหลือก็ แก้คำพูดหน่อย
「อยากได้หัวใจของเธอ」
อ๊ะ เหมือนจะพูดผิดอีกแล้วสิ
ผมเอานิ้วจิ้มหน้าผาก อืーม ตั้งสติใหม่
「เอーโต ขอพูดใหม่ ผมน่ะ อยากได้เพื่อนพ้องที่จะไม่หักหลัง ถ้าเธอสามารถเชื่อใจผม ได้เหมือนกับที่เธอกับอริสเชื่อใจกันล่ะก็ ผมก็จะเชื่อเธอเหมือนกัน」
「เอะ เอーโต อาโน」
ทามากิยก2มือขึ้นมาจับแก้ม เหม่อ มองผม
อ๊ะ บอกแล้วไงว่าเข้าใจผิด
เมื่อกี้น่ะพลาดไป พลาดน่ะเฮ้ย อย่าคิดลึกเซ่
「อ๊ะ เข้าใจอยู่ว่าพูดผิด แต่ว่า อืม ดีใจน่ะ」
「โอะ โอ้ว」
「ถ้าพอใจผู้หญิงฉี่ราดล่ะก็ เอโต……ถึงจะเป็นคนไม่ได้เรื่อง แต่ก็ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ」
「ว่าแล้วว่าเข้าใจผิดอยู่จริงๆด้วย」
หลังจากทามากิโค้งตัวลง เธอก็จับมือผม ลุกขึ้นยืน
มองตากัน อมยิ้มให้กัน
「เข้าใจผิดต่อไป ไม่ได้เหรอー？」
「……มีด้านที่น่ารักเหมือนกันนะเธอเนี่ย」
ทามากิยิ้ม เอะเหะ เขินๆแล้วมองไปทางอริส
อริสมองมาทางผมงอนๆครวญคราง มูー ทั้งๆที่ตัวเองโอเคเป็นคนแรกแท้ๆ
「เฮ้เฮ้ー อริส เป็นอะไรเหรอ ทำหน้าอย่างกับถูกNTRแฟนหนุ่มยังไงยังงั้นเลยー」
ทามากิเริ่มได้ใจ ตบไหล่อริสปั๊บ ปั๊บ
「มะ ไม่รู้ด้วยแล้ว」
อริส งอนตุ๊บป่องหันไปอีกทาง
ผมถอนหายใจ ห่อไหล่ลง……
เพียงแค่ไม่ได้ระวังตัวแค่แป๊บเดียว
ผมก็ถูกทามากิที่มักเว้นระยะห่างกับผม1ก้าวเสมอมา กดริมฝีปากลงบนแก้ม
ริมฝีปากนุ่มนิ่ม สัมผัสนั้นแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น
ทามากิแยกตัวออกไปทันที
ใบหน้ากลายเป็นสีแดง แต่ก็ยังหัวเราะอย่างชั่วร้ายได้
「เฮะเหะ ตอนนี้เอาแค่นี้นะ」
ผมยกมือขึ้นมาลูบแก้ม มองทามากิ
ไม่มองทางอริสหรอก มันกลัวนิ
รู้สึกอยู่หรอกว่ามีสายตาอันแหลมคมจ้องมาราวกับหอกจากด้านหลัง แต่ไม่มีทางหันไปมองหรอก
ตัดสินใจไปแล้วว่าไม่มองเด็ดขาด！
เดี๋ยวเลยーนะ ทามากิเมื่อกี้เข้ามาแกล้งผมเองนะ แล้วหันไปงอนอะไรล่ะนั่น！
※
เอาล่ะ ที่สำคัญ
ผมนั่งลงบนเก้าอี้หน้าPC สูดลมหายใจเข้า
เอาไงดีน๊า
ค่อยๆคิด ใจเย็นๆลงหน่อย
ทามากิน่ะ ไม่ใช่คนที่พิเศษอะไร
อริสพิเศษเกินไปต่างหาก
ผมน่ะ หลงเข้าใจแบบนั้นไปตั้งนาน
เอาเถอะ คิดตามปกติสิ
ผู้หญิงที่สามารถต่อสู้กับออร์คซึ่งๆหน้า เผชิยกับElite・Orcได้โดยไม่หวาดกลัวหนีไปซะก่อนจะมีอยู่มากมายขนาดนั้นเลยเหรอ
โหดไปนะ
จู่ๆจะให้ทำแบบนั้นน่ะ ยากเกินไปไม่ใช่รึไง
แต่ถ้าเธอไม่ทำตัวให้ชิน ไม่พยายามแข็งแกร่งขึ้นมาล่ะก็ แย่แน่
ในอนาคต จะให้แนวหน้าที่ต้องเผชิญกับElite・Orcเป็นอริสคนเดียวน่ะ ไม่ได้หรอก
ต้องให้ทามากิเติบโตขึ้นด้วยให้ได้
ผมน่ะ ที่มายึดติดกับทามากิก็เป็นเพราะว่า เธอมีความรู้สึกอยากจะปกป้องอริสอย่างรุนแรงนั่นเอง
หากสามารถเสียสละตัวเองเพื่อให้สักคนได้ล่ะก็ คนๆนั้นจะต้องกล้ายืนหยัดต่อหน้าElite・Orcไม่ผิดแน่
ตอนนี้น่ะ อยากจะคิดไว้ว่าเป็นเพียงเวลาสำหรับการเตรียมตัวไว้ก่อน
ถึงอย่างนั้น ถ้าถามผมว่าจะฝ่าฟันสถานการณ์ตรงหน้ายังไงก็……
「คงต้องเป็น แผนการใช้อสูรรับใช้เป็นเหยื่อล่อสินะ」
คิดว่างั้น ขณะที่ผมหันหลังกลับ ก็สบสายตาเข้ากับอริสพอดี
อริสประสานมือแน่นอยู่กลางหน้าอก จ้องมองมาทางผมราวกับผนึกความคิดอะไรได้
「อ่าー、มีอะไรเหรอ？」
「คือ……คาซึซัง แค่พวกเราน่ะ ไม่ได้เหรอคะ」
「ไม่ใช่ว่าไม่ได้หรอก จะเอาพวกเธอมาเป็นโล่ใช้แล้วทิ้งมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วไม่ใช่รึไง ต้องเพิ่มตัวเลือกของแผนการเข้าไปอีก ผมคิดว่างั้นน่ะ ว่าไงดีล่ะ จะต่อสู้กับElite・Orcที่รออยู่หลังสุดยังไงดีนะ ประมาณนั้นแหละ」
คำตอบออกมาในทันที
การต่อสู้กับElite・Orcก็ให้อริสยืนเผชิญหน้า แล้วให้มิอะใช้เวทมนตร์ช่วยสนับสนุน
เป็นแพทเทิร์นพื้นฐานเลย
การประชุมกันเมื่อกี้นี้ ได้ตกลงกันว่าทามากิจะไปรับมือออร์คตัวอื่น
ปัญหาก็คือส่วนนี้นี่แหละ
ตอนนี้มองเห็นว่าเธอยืนหยัดขึ้นใหม่ได้แล้วเหมือนกัน แต่บางที อาจจะเป็นความแข็งแรงที่ว่างเปล่า
สำหรับทามากิแล้วจำเป็นต้องให้เวลาอีกเล็กน้อย
ก็หมายความว่า
อยากเรียกอสูรรับใช้ที่มีระดับเหนือกว่าPuppet・Golem
อยากได้พลังที่ผมสามารถทุ่มทุกอย่างให้ได้ตามใจ
สำหรับทามากิน่ะเหรอ ไม่อยากจะพูดเท่าไหร่เลย
ว่ากันตามตรง ใช้อสูรรับใช้ต่อสู้มันรู้สึกสบายใจกว่าใช้คนน่ะ
ผมคิดอย่างนั้น จริงๆ
คาซึฮิสะ：เลเวล６ เวทซัพพอร์ท３／เวทอัญเชิญ２→３ สกิลพอยท์３→０
กดEnter Key พวกผมย้อนกลับมายังสถานที่เดิม
เอาล่ะ ศึกตัดสินล่ะ
ไฟล์เสียหรือถูกลบบอกด้วยนะครับ เดียวจะเเก้ให้ สวนมีความเห็นอะไรหรืออย่าดูเรื่องไรก็โพทย์บอกได้