ที่ด้านหน้าของผม เด็กผู้หญิงที่ทำตามคำสั่งของผม ตายไปแล้ว
เป็นความผิดพลาดของผมเอง
ระหว่างที่ไม่รู้ตัว ผมได้คิดว่านี่คือเกม ๆหนึ่งเท่านั้น
หากเกิดความวุ่นวายขึ้นในหมู่ออร์คจนทำให้ไม่สามารถผ่านมาทางนั้นได้ล่ะก็ Elite・Orcก็จะไม่มีทางออกมาด้านหน้าได้อย่างแน่นอน ผมตัดสินใจไปว่าอย่างนั้น
ลืมไปเลยว่าElite・Orcน่ะ ทั้งชั่วช้าและป่าเถื่อน
ความประมาทนั้น ทำให้เพื่อนพ้องต้องตายไป
แถมElite・Orcในตอนนี้ ยังอยู่ในสภาพฟรีอีก
อริสกับทามากิ กำลังต่อสู้กับElite・Orcในจุดที่แยกห่างออกไปจากที่นี่
มิอะเองก็ออกไปซัพพอร์ท
ออร์คผิวสีทองสัมฤทธิ์ที่ผ่าเธอคนนั้นเป็น2ซีก ตอนนี้ ยืนอยู่ด้านหน้าผมห่างไปไม่กี่ก้าว
Elite・Orcตัวนั้น ยืนตระหง่านอยู่นั่น
มันมองหญิงสาวที่อยู่ทางซ้ายและขวา
「บัดซบเอ๊ย！」
หญิงสาวที่เหลืออยู่2คน ตะโกนพลางแทงหอกออกไป
ไม่ได้นะ
การโจมตีอ่อนๆพรรค์นั้น แค่จะสร้างบาดแผลให้Elite・Orcที่มีผิวหนังหนามากๆยังทำไม่ได้เลย
เจ้าตัวหน้าหมูที่อริสกับทามากิต้องต่อสู้ด้วยมาตลอดน่ะ เป็นศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างไม่ต้องสงสัย
ผมเอง ได้เฝ้ามองการต่อสู้นั้นมาตลอด
การโจมตีมั่วๆน่ะ อันตราย
หลังการโจมตีเมื่อเกิดช่อว่าง ก็จะโดนสวนกลับแน่นอน
หัวของทั้งสองคนคงจะหลุดออกจากบ่าจากการโจมตีเพียงครั้งเดียว แล้วมันก็จะจบลง
แต่ว่า ด้วยเวลาที่พวกเธอยื้อเอาไว้ให้ อาจจะทำให้ผมสามารถหนีไปได้ก็เป็นได้
หากรีบหันหลังแล้วออกตัววิ่งตั้งแต่ตอนนี้เลยล่ะก็ อาจจะสามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้ก็เป็นได้
ตอนนี้ที่ยังอยู่ข้างๆผม มีเพียงอสูรรับใช้หมาป่า2ตัวเท่านั้น
ให้เจ้าสองตัวนี้เป็นโล่ ช่วยยื้อเวลาเอาไว้ให้สักหลายวินาทีก็สามารถทำได้
ในระหว่างนั้น อริส ทามากิและมิอะก็น่าจะจัดการElite・Orcที่อยู่ที่อื่นแล้วกลับมาได้พอดีๆ
จะจัดการไอ้หมูตัวนี้น่ะ เอาไว้ตอนนั้นก็ได้
ในระหว่างนั้น หญิงสาว2คนที่อยู่ตรงนั้น อาจจะโดนฆ่าตายไปเรียบร้อยแล้ว แต่ว่า……
แต่ว่า พวกผมยังมีชีวิตต่อไปได้
ผม อริส ทามากิ มิอะ แล้วก็ชิคิซังยังมีชีวิตต่อไป
หากคิดถึงภาพรวมล่ะก็ นั่นแหละคือสิ่งที่ดีที่สุด
หากคิดถึงRiskและReturnล่ะก็ นั่นแหละวิธีที่ดีที่สุด
เพราะฉะนั้น
ผมสั่งหมาป่าสองตัวทันที
「ไปเลย！ ปกป้องพวกเธอซะ！」
หมาป่าพวกนั้น ทำตามคำสั่งของผมทันที……
พุ่งเข้าไปหาพวกเธอ
เข้าไปผลักเหล่าหญิงสาวที่ถือหอกอยู่ จนล้มลงไป
「เอะ……ทำ……ไม」
เหล่าหญิงสาวพลหอก มองมาทางผมอย่างตกตะลึง
ที่ด้านบนนั้น คือขวานยักษ์ของElite・Orcซึ่งเหวี่ยงฟาดผ่านอากาศอย่างรุนแรง
หากไม่ถูกหมาป่าผลักล้มล่ะก็ พวกเธอคงจะตายด้วยการโจมตีนี้ไม่ผิดแน่
ทั้ง2คนนั้น คงจะขาด2ท่อนตรงส่วนลำตัวไม่ผิดแน่
ผมค่อย เบาใจลง
หลังจากเบาใจลงได้ ทำไมล่ะ ผมตั้งคำถามตัวเอง
ทำไมไม่อาศัยช่วงเวลานี้ หนีไปล่ะ
ทำไมผม ถึงได้ช่วยพวกเธอล่ะ
รู้อยู่แล้ว
ผมเงยหน้าขึ้น จ้องมองElite・Orc
จ้องมองดวงตาสีแดงเข้มอันชั่วร้ายของมัน ตรงๆเลย
ใช่แล้ว ผมได้เปลี่ยนความรู้สึกที่มีต่อพวกเธอไปแล้ว
โศกเศร้าต่อหญิงสาวที่ตายไปเมื่อกี้ ตำหนิตัวเองอย่างรุนแรงที่ไม่สามารถปกป้องเธอคนนั้นเอาไว้ได้ รู้สึกถึงความรับผิดชอบต่อชีวิตของเธอคนนั้น
ถ้าเป็นตอนนี้ล่ะก็ ผมพอจะเข้าใจความหมายของคำพูดที่ชิคิซังพูดเมื่อตอนนั้นขึ้นมาแล้ว
เธอบอกผมว่า อย่าไปรู้สึกว่าจะต้องรับผิดชอบต่อการตายของพวกพ้อง
ทั้งหมดนั่นตนเองจะเป็นคนรับผิดชอบเอง ส่วนผม ก็แค่ทำหน้าที่เป็นเหมือนแม่นก ที่คอยนำทางพวกเธอที่เป็นลูกนกไปเท่านั้นก็พอ
เพราะถ้าไม่ทำอย่างนี้ หัวใจของผมคงได้ถูกทำลายย่อยยับไม่มีชิ้นดีเป็นแน่
ขอบคุณนะ ชิคิซัง
ถูกเผงเลยล่ะ
Elite・Orcตัวนั้น ก็ยืนจ้องมาทางผม
บัดซบเอ๊ย ผมจ้องปีศาจแสนชั่วกลับอย่างไม่เกรงกลัว
「เข้ามาสิวะ ไอ้หมูเวร！」
ไม่รู้หรอกว่ามันจะเข้าใจความหมายของสิ่งที่ผมตะโกนออกไปรึเปล่า
Elite・Orcน่ะ อย่างน้อยที่สุดก็รู้แล้วว่ามันไม่ใช่สัญญาณของการหนี
ดังนั้นมันจึงส่งเสียงร้องด้วยความโกรธเกรี้ยว แล้ววิ่งเข้ามาหาผม
ผมปาบอลไฟและมีดซัดออกไปหาElite・Orcจากบนกิ่งไม้
ไม่ได้ผลเลยสักนิด
แม้จะโดนบอลไฟเข้าไปที่ลำตัว แต่มันก็ไม่มีทีท่าจะทรุดเลย ส่วนมีดที่พุ่งเข้าไปโดยหัวไล่ก็กระเด็นออกหลังจากปะทะกับผิวหนังภายนอก
「ใช่แล้ว ทางนี้โว้ย！」
ผมอ้อมไปทางด้านหลังElite・Orc
โชคดีที่เท้าของผมมีPhysical・Upร่ายเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว
อย่างไรก็ตามตอนนี้ จำเป็นต้องยื้อเวลาเอาไว้ก่อน
ในจังหวะนั้นเอง
ทางด้านหน้า จังหวะที่สายตาของผมเลื่อนไปยังประตูทางเข้าอาคาร ผมก็สังเกตเห็นว่าประตูหน้ามันเปิดอยู่
หญิงสาวคนหนึ่ง เดินออกมาจากด้านใน
เป็น1ในหญิงสาวกลุ่มที่พวกผมช่วยมาจากหอพักหญิง
เธอมองผม และElite・Orcที่ไล่กวดผมอยู่ ยืนมองดูอย่างหวาดกลัว
แย่แน่
ถ้ายังวิ่งต่อไปอีกล่ะก็ ได้ดึงเธอเข้ามาพัวพันด้วยแน่ๆ
ผมเบรคเท้าทันที
และ
โดยไม่ตั้งใจ ผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบ
รีบหันกลับไปด้านหลัง
Elite・Orcเงื้อขวานยักษ์ฟันเข้ามาทางผม ไม่กี่วินาทีการโจมตีนั่นก็จะถึงตัวอยู่แล้ว
「Reflection」
ตะโกนออกไปในทันที
ขวานยักษ์ที่กำลังจะเข้าปะทะกับศีรษะของผม ปะทะเข้ากับกำแพงที่มองไม่เห็น
ขวานยักษ์ถูกสะท้อนกลับไป
ตรงดิ่ง กลับไปยังElite・Orc
ขวานนั้นจามเข้าไปที่ด้านหน้าของElite・Orc
ตาซ้ายของมันขาดออกจากกัน เลือดไหลพุ่งออกมา
สำเร็จ……แล้วเหรอ？
ไม่สิ
Elite・Orcตะโกนร้อง
มันดึงขวานออกมาจากหัว แล้วเหวี่ยงออกมาอย่างแรง
แค่แรงอัดของลมเท่านั้น ก็ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวของผมปลิวขึ้นไปบนฟ้าแล้ว
ไม่ได้ มันแข็งแกร่งเกินไป
ขนาดต่างกันเกินไป
กับไอ้ตัวอย่างนี้ นอกจากให้อริสหรือทามากิเข้ารับมือ จะมีวิธีไหนให้ใช้อีก
แต่ว่าElite・Orcกลับไม่สนใจตัวผมที่อยู่ใกล้ๆ มันเงื้อขวานฟันมั่วไปหมด
เจ้านี่……ตาขวาเองก็ มองไม่เห็นแล้วงั้นเหรอ？
พอมองดูดีๆ ตาขวาของมันปิดอยู่
เพราะเลือดที่พุ่งออกมาเมื่อกี้งั้นเหรอ
แต่ว่า แล้วจะทำยังไงดีล่ะ
กับเจ้าตัวที่กำลังง้างขวานฟันไปทั่วอย่างบ้าคลั่งนี่ จะโจมตียังไง ……
ในจังหวะนั้นเอง ขวานของมันที่ฟันแบบสุ่มๆ จู่ๆก็เข้ามาใกล้กับผม
ผมถอยหลังออกไปจากปฏิกิริยาตอบโต้แบบอัตโนมัติ……
เสียงหญ้าที่ถูกเหยียบนั้น เป็นตัวบอกให้ Elite・Orcหันมาทางนี้
แย่แล้ว
เหงื่ออันเยือกเย็นไหลออกมา
โดยมันจับได้แล้ว
Elite・Orcฟันขวานยักษ์ออกมา
และ……
ตรงเท้าของมัน โดนโซ่ล่ามเอาไว้
เป็นโว่ที่ถูกเหวี่ยงออกมาจากต้นไม้ข้างๆ
ไม่สิ มองดูดีๆ ที่ต้นไม้นั่นคือชิคิซังนี่นา
「ค่อยยังชั่ว นี่ก็เป็น1ในสกิลขว้างล่ะ」
ชิคิซัง ฮึด ดึงโซ่กลับไปหาตัวเอง
Elite・Orcสูญเสียบาลานซ์ มันล้มลงไปกับพื้น
ส่วนผม ยังอยู่ในสภาพงุนงง……
「คาซึคุง！ ตั้งสติดีๆหน่อย！」
เสียงร้องของชิคิซัง ช่วยดึงสติของผมกลับมา
ผมออกคำสั่งกับพวกหมาป่าให้เข้าจู่โจม
หมาป่าสีเทา2ตัว พุ่งเข้าไปโจมตี Elite・Orcพร้อมกัน
「โจมตีมือข้างที่ถือขวานอยู่วะ！ ถ้าทำได้ก็แย่งขวานมาเลย！」
หมาป่าตัวหนึ่งพุ่งเข้าไปงับบริเวณนิ้วของElite・Orc
ส่วนอีกตัวอ้าปากกัดขวาน แล้วเอามาทางผม
ตัวผมในตอนนี้ ยังมีประสิทธิผลของMighty・Armอยู่
มันจำเป็นสำหรับการขุดหลุมเมื่อกี้น่ะ
หลังจากตอนนั้นยังผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงเลย
ผมก้มลงมองไปยังขวานที่อยู่เบื้องหน้า……
ตัดสินใจ หยิบมันขึ้นมา
「รอก่อน คาซึคุง！ ชั้นจะ……」
「อย่าเข้ามา ชิคิซัง」
หนัก
แต่ว่า ถ้าแค่ฟันเท่านั้นล่ะก็ ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้
「ผมจะ ลงมือเอง ให้ผม ทำด้วยตัวเอง」
「คาซึ……คุง」
เสียงของชิคิซังบ่งบอกว่า เธอรู้อยู่แล้ว
เธอน่ะ รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้
ดูอยู่งั้นเหรอ หรือว่าเป็นการคาดการณ์
จะยังไงก็ช่าง
ยังไงเธอก็จับได้ว่าผมกำลังมีอันตราย และเข้ามาช่วยเหลือ
อีกทั้งยังจะช่วย สะสางความผิดพลาดที่ผมก่อขึ้นมาเองอีก
ขอบคุณ
แต่ว่า นี่คืองานของผม
การจัดการศัตรูคู่แค้นน่ะ ไม่ทำเองไม่ได้หรอก
ไม่งั้นล่ะก็ ผมน่ะ คงไม่สามารถยกโทษให้ตัวเองได้
ไม่สิ ต่อให้ลงมือทำเอง ผมก็ไม่คิดว่าจะสามารถยกโทษให้ตัวเองได้หรอก
แต่ว่า ยังไงก็ต้องทำ
1ก้าว 2ก้าว ผมเดินเข้าไปหา Elite・Orcที่ล้มกองอยู่กับพื้น
ระยะห่าง กำลังดี
ผมยกแขนขึ้น ฟันขวานลง
ฟันลำตัวไม่เข้า ยังไงนั่นก็แค่ครั้งเดียว
แต่ว่าน้ำหนักของขวานนั้นยังมีอยู่ มันช่วยเพิ่มความรุนแรงของการฟันได้เยอะเลย
แถมโชคดีอีกด้วย
การโมตีต่อมาของผม ฟันเข้าไปที่คอของElite・Orcพอดี
หัวสีทองสัมฤทธิ์นั่น กระเด็นขึ้นฟ้าราวกับเป็นลูกบอล
หัวสีทองสัมฤทธิ์ตกลงสู่พื้น
โคโระโคโระ กลิ้งไปตามพื้นหญ้า
「จัดการ……แล้ว」
ผมทรุดลงไปตรงนั้น
เรี่ยวแรงหายไปหมด
เสียงร้องดังขึ้นมา
พอมองดู เหล่าหญิงสาวที่อยู่บนกิ่งไม้ ต่างพากันไชโยโห่ร้องพร้อมกับมองมาทางผม
「ทำได้ดีมาก」
ชิคิซังเดินเข้ามาหาผม พูดด้วยเสียงเบาๆ
ไฟล์เสียหรือถูกลบบอกด้วยนะครับ เดียวจะเเก้ให้ สวนมีความเห็นอะไรหรืออย่าดูเรื่องไรก็โพทย์บอกได้