อีกาบินผ่านป่า มุ่งไปทางทิศตะวันออก
บินไปทางระดับมัธยมปลาย
จนถึงตอนนี้ เรื่องของฝั่งมัธยมปลายน่ะ ผมพยายามไม่สนใจมาโดยตลอด
มัธยมต้นและมัธยมปลาย
เส้นทางที่เชื่อมต่อทั้ง2ฝ่ายเข้าด้วยกัน เส้นหนึ่งถูกทำลายไปแล้ว ส่วนอีกดส้นก็กลายเป็นทางสัญจรของออร์ค
ดังนั้นจึงเป็นที่แน่นอนว่าจะไม่มีความช่วยเหลือมาจากทางฝั่งมัธยมปลาย
เมื่อเป็นเช่นนั้น การค้นหาผู้รอดชีวิตที่ยังเหลืออยู่ของระดับมัธยมต้นจึงมีความคุ้มค่ากว่า
จนถึงตอนนี้น่ะนะ
สำหรับตอนนี้ที่ทำการสำรวจฝั่งมัธยมต้นไปเกือบจะหมดแล้ว การทำความเข้าใจกับสภาพการณ์ของฝั่งมัธยมปลายจึงกลายเป็นสิ่งที่มีความสำคัญขึ้นมา
ว่ากันตามตรง ผู้คนที่อยู่ฝั่งนั้นน่ะ สำหรับผมแล้วไม่มีความทรงจำดีๆเลยแม้แต่อย่างเดียว
ทุกคน ถูกออร์คฆ่าไปซะให้หมดก็ดี
เมื่อวานผมคิดแบบนั้น
สำหรับตอนนี้ ก็นะ ประมาณ80%ล่ะมั้ง ที่ยังคิดแบบนั้นอยู่
แต่ว่า ต่อให้ผมเกลียดชังคนเหล่านั้นมากแค่ไหน ปัญหาที่หนักหนากว่าในตอนนี้ก็คือการคุกคามจากพวกออร์คไม่ผิดแน่
หากมีพันธมิตรมากกว่านี้ล่ะก็
หากมีพวกพ้องมากกว่านี้ล่ะก็
เรื่องราวอาจจะจบลง โดยที่ชิโมยามาดะ อาคาเนะ ไม่ต้องตายก็เป็นได้
พอคิดถึงเรื่องความตายของเธอแล้ว ทำให้ผมต้องเปลี่ยนอุดมการณ์ไปอย่างช่วยไม่ได้
จริงอยู่ว่าพวกมัธยมปลายน่ะ หัวเราะเยาะ ดูถูกผม
บดขยี้ทั้งร่างกาย และจิตใจ
ทุบตี เตะ กระทืบ เหยียบย่ำศักดิ์ศรี
แต่ว่าพวกเขา ไม่ได้เล่นผมถึงชีวิต
ในขณะที่ออร์คจะเข้ามาใช้ขวานฟันศีรษะ
เพราะอย่างนั้น
ชิคิซังตัดสินใจไว้แล้ว หากเป็นไปได้ล่ะก็ สมควรที่จะร่วมมือกับฝั่งมัธยมปลาย
ถึงจะไม่ชอบก็เถอะ ถึงจะโคตรไม่ชอบเลยก็เถอะ
หากไอ้พวกมัธยมปลายพวกนั้น มาแฉเรื่องสถานภาพของผมจนถึงเมื่อวานนี้ให้ทามากิ มิอะ หรือคนอื่นๆล่ะก็……
พอคิดแบบนั้นแล้ว ก็ไม่สามารถหยุดเหงื่อที่หลั่งใหลออกมาได้เลย
แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็คิดว่า
อริสน่ะ ชิคิซังน่ะ ไม่ว่ายังไงก็ยังยอมเป็นพวกพ้องของผมอยู่ดีน่ะแหละ
ทามากิกับมิอะก็ด้วย คิดว่าพวกเธอก็คงจะสนับสนุนผมโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรเป็นแน่
แล้วคนอื่นๆล่ะ……จะเป็นยังไง
คิดว่า ทุกคน คงจะยืนอยู่ข้างผมน่ะแหละ
นั่นน่ะ อาจจะเป็นบ่วงที่ถูกคลายจากการที่ได้ร่วมต่อสู้กันมาตลอด รวมถึงฝ่าฟันในการต่อสู้แบบเฉียดตายด้วยกันมา จนทำให้ผมเปลี่ยนความคิดที่มีต่อพวกเธอไปก็ได้……
ในระหว่างที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ก็มาถึงจุดที่สามารถมองเห็นอาคารเรียนหลักของระดับมัธยมปลายแล้ว
นั่นคือ อาคารที่โดดเด่นที่สุดน่ะ
เป็นอาคารสี่ชั้น ก่อสร้างขึ้นมาใหม่เมื่อประมาณ5ปีที่แล้ว ห้องน้ำทุกห้องจึงมีการจัดเตรียมWashletเอาไว้แล้ว
หน้าต่างทั้งหมดของอาคารเรียนหลัก แตกหมด
มองเห็นพวกออร์คที่เดินกันยั้วเยี้ยอยู่ในอาคาร
อ้า ผมถอนหายใจ
「ทางนั้นก็ไม่ไหวเหรอ」
พึมพำออกมาโดยไม่รู้ตัว
อีกาหมุนเวียนไปตามอาคารแต่ละหลังของระดับมัธยมปลาย
และ ผมมองเห็น
มีคน อยู่
คนที่ยังมีชีวิตรอด กำลังเดินอยู่
ใกล้ๆกับหอพักชายที่2ของระดับมัธยมปลาย มีชายหญิงหลายคนกำลังต่อสู้กับออร์คอยู่
มีคนรอดชีวิตล่ะ
คนรอดชีวิตนอกเหนือไปจากพวกผม
อีกทั้งพวกเขาเหล่านั้นยังใช้ดาบและเวทมนตร์ในการต่อสู้กับออร์คด้วย
มีเลเวลมากกว่า1กันแล้ว
ต่อสู้กันเป็นกลุ่ม
และ ผมน่ะ
ก็ค้นพบชายคนหนึ่ง จากกลุ่มนั้น
มีดวงตาที่มีหางตาเรียวยาวเหมือนแมว รูปร่างสูง เป็นชายที่มีลักษณะหลังงอและคอยื่นไปข้างหน้า
สันจมูกตั้งโด่ง มักจะแสยะยิ้มอยู่เสมอ นี่คือลักษณะเฉพาะบนใบหน้า
ดูยังไงก็ไม่ผิดแน่ ชายคนนั้น
ซาโซ ชิบะ
เพื่อนร่วมห้องและเป็นชายที่คอยกลั่นแกล้งผมเสมอมา
ชิบะนั้น ใช้งานเหล่าผู้คนรอบๆด้วยท่าทีใหญ่โต โดยที่ตนเองยืนอยู่ข้างหลังคนเหล่านั้น
ไปหามาจากไหนล่ะนั่น มันถือปืนล่าสัตว์อยู่
ใช่ ปืนน่ะ
ของแบบนั้นมันมีอยู่ที่โรงเรียนด้วยงั้นเหรอ
แอบซ่อนเอาไว้งั้นเหรอ
ไม่รู้
แต่ว่าความเป็นจริงก็คือ ชิบะถือปืนไว้ในมือ
หญิงสาวคนหนึ่งที่ใช้ดาบเป็นอาวุธ ถูกออร์คกดดันอยู่
เธอส่งเสียงกรีดร้อง ถูกกดล้มลง
ชิบะมองดู แสยะยิ้ม เล็งปืนไปทางออร์คที่กำลังกดหญิงสาวคนนั้นอยู่ด้านบน เหนี่ยวไก
หัวของออร์คกระเด็นไป ร่างของมันล้มลงมาทับเธอ
ร่างกายของผม แข็งเกร็ง
ลำคอแห้งผาก
กำหมัดแน่นโดยไม่รู้ตัว
มันอะไรกัน เชี่ยนั่น
มันทำอะไรของมันอยู่ ไอ้เชี่ยนั่น
โอ้ย ชิบะ
มรึงน่ะทำอะไร……
อีกาบินผ่านตรงนั้นไปบนท้องฟ้า
เตรียมบินกลับ
※
「คาซึคุง？」
เสียงของชิคิซัง
Remote・Viewingถูกตัดขาดไป ผมเงยหน้าขึ้น
ชิคิซังที่ไม่รู้ว่ามาอยุ่ข้างๆผมตั้งแต่เมื่อไหร่ มองผมอย่างกังวล
「อะ อ้า ขอโทษทีนะ ชิคิซัง」
「ไม่เป็นไรหรอก……แต่เหงื่อเยอะมากเลย」
「……เพราะว่า ร้อนน่ะ」
「มือ」
ชิคิซังชี้ไปที่มือขวาของผม
พอลองคลายมืออก ก็เห็นว่าหนังลอกจนเลือดไหลออกมา
คงจะกำมือแรงไปหน่อยน่ะ
「นายน่ะ รู้ตัวรึเปล่า？ ตัวสั่นอยู่นะ」
ผม พยักหน้าพึมพำ งั้นเหรอ
อืม รู้อยู่แล้วล่ะ
ผมกำลังสั่น
กลัวอย่างรุนแรง เมื่อได้เห็นคนๆนั้น
หัวใจของผมถูกำบดขยี้จนแหลกละเอียด
บาดแผลในอดีต ทำให้ผมทรมาน
ตอนที่ได้เห็นใบหน้านั้น ผมก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมาแล้ว
「เกิดอะไรขึ้นเหรอ」
ไม่ใช่เรื่องที่ต้องปิดบังเธอใช่มั้ยล่ะ
ผมเล่าเรื่องเกี่ยวกับภาพที่ได้เห็น ให้เธอฟังอย่างตรงไปตรงมา
ทั้งหมดทั้งหมด เล่าออกไปโดยไม่ปิดบัง
ชิคิซังฟังผมเล่าเรื่องเงียบๆ
「ขอนั่ง ตรงนี้นะ」
เธอถอดรองเท้าออก ปีนขึ้นมาบนเตียงขนาดSemi-Double นั่งลงข้างๆผม
ใกล้กันมากจนผิวหนังแทบจะสัมผัสกัน
อาจจะยังกลัวผู้ชายผู้มั้ง ไหล่ของเธอสั่นนิดๆ
「คิดจะทำอะไรล่ะ」
「ชั้นก็หวาดกลัวผู้ชายเหมือนกับที่นายหวาดกลัวซาโซคุงน่ะแหละ แต่ว่าชั้นน่ะ เชื่อมั่นว่าจะสามารถรักษาให้หายได้ ไม่ว่าจะต้องทุกข์ทรมานแค่ไหนก็จะทำให้ดู」
ชิคิซังหันข้างมาพูดด้วยความเชื่อมั่น
ยิ้มอย่างประชดประชัน เอนตัวลงมาด้านข้าง จนไหล่ของเธอชนไหล่ของผม
ถึงจะมีผ้ากั้นกลางอยู่ แต่อุณหภูมิร่างกายของเธอ การสั่นของร่างกายของเธอ ไม่สิความรู้สึกหวาดกลัวนั้น ผมสัมผัสได้
「ทนดูไม่ได้เลยนะ」
「อื้ม ขอโทษนะ」
「อยากจะพูดอะไร」
「อย่าหันหลังหนีนะ นายไม่ได้ตัวคนเดียว เรื่องนี้เท่านั้นที่ห้ามลืมเด็ดขาด」
「รู้อยู่แล้ว」
「ถ้าหากได้เจอกับซาโซคุงในสนามรบล่ะก็ ไหว้วานอริสจัง ทามากิจัง มิอะจังซะ ถ้าหากเค้ามีท่าทีจะเข้ามาเจรจาล่ะก็ ชั้นจะออกไปเอง นายน่ะ จะมีสภาพที่น่าสมเพชแค่ไหนก็ช่าง ขอให้เชื่อมั่นว่าพวกชั้นจะคอยสนับสนุนนายเสมอ ห้าม หนีจากซาโซคุงเด็ดขาดเลยนะ」
อ้า งั้นเหรอ
ผมนึกขึ้นได้ ว่าลืมพูดคุยเรื่องสำคัญกับเธอเรื่องหนึ่ง
ไม่สิ ลืมไปสนิทเลยต่างหาก
แต่เคยคุยกับอริสไปแล้วนะ
「คือว่านะ อยากจะพูดอะไรสักหน่อยน่ะ ช่วยฟังหน่อยได้มั้ย」
「อื้ม ว่ามาสิ」
「รู้รึเปล่า ว่าทำไมเมื่อวาน ผมถึงสามารถจัดการออร์คตัวแรก แล้วอัพเป้นเลเวล1ได้？」
「จะว่าไป ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย」
「ทำไมผมถึงได้เชี่ยวชาญการขุดหลุมกับดักนัก รู้รึเปล่า？」
「ไม่รู้หรอก ทำไมกันล่ะ？」
ชิคิซังมีสีหน้างุนงง
แม้แต่เธอ ก็มีเวลาที่แสดงสีหน้าแบบนี้อยู่ด้วยงั้นเหรอ
ผมหัวเราะนิดๆโดยไม่ตั้งใจ
「เดี๋ยวสิ แกล้งกันรึไง」
「ขอโทษที ที่ขำ ไม่ได้จะล้อเธอเล่นหรอก」
「ต่อจากเมื่อกี้ได้แล้ว ทำไมนายถึง ทำไมนายถึงได้เชี่ยวชาญการขุดหลุมกับดัก」
「เมื่อวาน เกิดแผ่นดินไหวขึ้น ตอนนั้นน่ะนะ ผมกำลังล่อซาโซ ชิบะเข้ามาในป่า ตั้งใจจะให้มันตกหลุม ราดน้ำมันเบนซินใส่ จุดไฟเผา แล้วใช้หอกไม้ไผ่เสียบเพื่อฆ่ามันน่ะ」
「เรื่องนี้เองเหรอ」
「ดูเธอไม่ตกใจเลยนะ」
「รู้สึกเหมือนกับพัซเซิลที่กระจัดกระจายกันอยู่กลับมารวมกันเป็นตัวเดียวล่ะมั้ง เข้าใจเหตุผลที่ไม่อยากให้อริสจังรู้แล้วล่ะ สุดท้าย ก็ล้มเหลวสินะ」
「ตอนที่กำลังเข้าสู่ช่วงสำคัญดันเกิดแผ่นดินไหวขึ้นพอดี เจ้านั่นตกใจ ก็เลยกลับไปที่อาคารเรียน」
「หลังจากนั้น ออร์คก็มา แล้วตกลงไปในหลุมงั้นเหรอ？」
「ใช่แล้ว」
ชิคิซังพูดความเห็นของตนเองออกมาโดยคาดเดาจากท่าทีของชิบะ
「โชคดีจังเลยนะ」
「สุดๆเลยล่ะ」
「พวกชั้นทุกคน ต่างหากล่ะ ตั้งแต่ที่นายตัดสินใจที่จะฆ่าซาโซคุง เฟืองก็เริ่มหมุน ซึ่งมันทำให้พวกชั้น ยังมีชีวิตอยู่เหมือนตอนนี้ หากไม่ใช่แบบนั้นล่ะก็ ตัวชั้นเองในตอนนี้ คงจะถูกออร์คย่ำยีและฆ่าตายไปแล้วล่ะ」
「จะเป็นอย่างนั้นจริงๆ รึเปล่านะ」
「เพราะฉะนั้นแหละ ขอบคุณนะ」
ชิคิพูดพลางหันมาทางผมอีกครั้ง ยิ้มหวานให้
「ขอบคุณมากนะ ที่เตรียมฆ่าซาโซคุง」
「อาชญากรรมเลยนะ」
「ตอนนี้ ที่นี่น่ะไม่มีกฎหมายหรอก เป็นอาชญากรรมหรือไม่เป็นน่ะ พวกเราต้องเป็นคนตัดสินกันเอง ชั้นสนับสนุนการกระทำของนาย และจะปกป้องนายจนถึงที่สุด ไม่ใช่อาชญากรรมหรอก นายน่ะทำถูกต้องแล้ว」
「ทฤษฎีมั่วสุดๆเลยนา」
「นั่นสินะ แต่ว่าศีลธรรมอะไรนั่นน่ะ จะเปลี่ยนไปตามยุคสมัยและสถานที่ มันไม่มีคำว่าแน่นอนหรอก」
เพราะงั้น ชิคิซังพูด
「นายน่ะจงมีความเชื่อมั่น ชี้นำทุกคนซะ」
หลังจากอึกอักเล็กน้อย ผมก็พยักหน้า
「ผมจะเป็นกฎหมายซะเองเลยได้มั้ยนะ」
「อื้ม ดีสิ ถ้านายต้องการล่ะก็ จะเอาเด็กผู้หญิงทุกคนที่อยู่ที่อาคารเรียนศิลปะนี่มาเป็นของตัวเองเลยก็ยังได้」
「โดนอริสโกรธเอาน่ะสิ」
「นั่นสินะ กฏหมายของนายคืออริสจังนี่นะ」
ชิคิซังหัวเราะขำขัน
หลังจากนั้น ก็กลับมาสู่สีหน้าจริงจัง
「คาซึคุง เรื่องเดียวเท่านั้น อยากให้เตรียมใจไว้หน่อย」
「เตรียมใจ？」
「เตรียมใจสำหรับการฆ่าคน หมายความว่าอาจจะต้องฆ่าคนอื่นๆนอกเหนือไปจากซาโซคุงน่ะ」
ผมมีสีหน้าไม่พอใจปรากฏขึ้นมา
แต่ว่าชิคิซังส่ายหัวช้าๆ
「แน่นอนว่า ในตอนนั้น ชั้นจะพูดออกมาเอง ชั้นจะเป็นคนออกคำสั่งนายเอง ฆ่าซะ จงฆ่าเพื่อนร่วมห้อง ฆ่ารุ่นพี่ตามคำสั่งของชั้นซะ น่ะ」
「เธอ……」
ชิคิซังประสานมือขึ้นมาบริเวณอก ยิ้มหวาน
นั่นน่ะ เป็นรอยยิ้มที่สวยงามจนลืมไม่ลงเลยล่ะ
「ชั้นจะเป็นคนบาปเอง บาปของนาย ไม่สิ บาปของพวกนายทั้งหมด ชั้นจะเป็นคนรับเอาไว้เอง」
กับคำพูดอันห้าวหาญของชิคิซังนี้ ผมถึงกับกลืนน้ำลายลงไปโดยไม่ตั้งใจ
ไฟล์เสียหรือถูกลบบอกด้วยนะครับ เดียวจะเเก้ให้ สวนมีความเห็นอะไรหรืออย่าดูเรื่องไรก็โพทย์บอกได้