ในระหว่างนั้น ก็ได้เคลียร์ห้องเรียนของอริสกับทามากิไปด้วย
ตอนที่ได้เห็นศพของคลาสเมท ทั้งสองคนก็แค่จับมือกันเท่านั้น
「มารองไห้ตอนนี้ ก็เสียดายเวลา」
ทามากิใจแข็งพูดออกมา พร้อมกับโอบไหล่อริสที่ดูโศกเศร้าเล็กน้อย
「จัดการศัตรูของเพื่อนๆกันเถอะ อริส」
「ค่ะ」
จากห้องเรียนทางฝั่งตะวันตก มองผ่านรั้วไปก็จะเห็นสนามโรงเรียน
ไฟสนามไม่ได้ถูกเปิดเอาไว้ก็จริงแต่ ก็สามารถมองเห็นได้ว่ารอบๆกองซากศพนั่นมีออร์คอยู่มากกว่า20ตัว
อย่างที่ทามากิพูดไว้ จะมาชักช้าอืดอาดที่นี่ไม่ได้
โชคดี ในช่วงเวลานี้น่ะ จากการที่มีแสงอย่างจำกัดทำให้ฝั่งสนามโรงเรียนไม่สามารถมองเห็นทางนี้ได้ชัดเท่าไรนัก
แต่ถึงอย่างนั้น จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้
ดังนั้นก่อนที่พวกออร์คจะรู้สึกตัว ต้องออกไปจากห้องเรียนนี้ก่อน
การปลดแอกชั้น1และชั้นใต้ดินของอาคาเรียนหลัก ใช้เวลาไปประมาณ20นาที
หญิงสาวที่ช่วยได้ที่ชั้น1 ทั้งหมดมี3คน
บวกกับที่ชั้นใต้ดินอีก1คน
รวมเป็น4คน
ออร์คที่ฆ่าไป รวมกับที่ผ่านมาก็ออร์คลูกกระจ๊อก18ตัว Elite・Orc2ตัว
「อย่างไรก็ตาม อยากให้พาพวกผู้หญิงที่ช่วยไว้ได้ไปที่อาคาเรียนศิลปะน่ะ」
ผมบอกชิคิซัง
「หากยังมีผู้รอดชีวิตอยู่อีกล่ะก็ คงต้องคิดหาวิธีการพาตัวพวกเธอเหล่านั้นไปเหมือนกัน」
เหล่าหญิงสาวที่ช่วยเอาไว้ได้ ทุกคน แม้จะได้รับการรักษาจากอริสแล้ว ก็ยังเหนื่อยล้าจนไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้
ไม่ไหวอยู่แล้วล่ะ
คิดว่าน่าจะ1วันเต็มๆ ที่พวกเธอต้องรับการกดขี่จากพวกออร์คแบบไม่ได้พักผ่อน
「เข้าใจแล้ว ระวังตัวด้วยล่ะ」
พวกชิคิซัง4คน เข้าไปประคองหญิงสาวเหล่านั้น ออกไปทางหน้าต่างที่แตกอยู่
เอาล่ะ ผมหันกลับไปทางพวกอริส
เท่าที่มองดูสีหน้า สีหน้าของพวกเธอไม่มีแววเหนื่อยล้าเลย
「ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ถ้าอยากไปห้องน้ำล่ะก็ ตอนนี้ได้เลยนะ」
「ไม่ราดหรอกน่า！」
ทามากิโพล่งขึ้นมา
「โธ่ คาซึซังเนี่ย ไม่มีความละเอียดอ่อนเลยนะ เนอะ อริส」
「เอโต……」
อริสมองมาทางผมด้วยความเกรงใจ
มีอะไรล่ะครับ นางฟ้าของผม
ชื่นชมผมมาได้เลย เท่าที่ต้องการ สรรเสริญผมเลยครับ
「คาซึซังน่ะ คือ อยากจะเห็นสีหน้าลำบากใจของทามากิจังเท่านั้นสินะคะ？」
ขอบคุณมากครับ สำหรับประโยคที่โหดร้ายกว่าที่คาดไว้
ผมไหล่ตก แล้วมองไปทางบันไดใกล้ๆ「เอาล่ะ ชั้น2นะ」เปลี่ยนเรื่องซะเลย
บันไดจากชั้น2มาชั้น1นั้น อยู่ที่ส่วนปลายอาคาร2ด้านอย่างละที่เท่านั้น
ตอนนี้พวกผม อยู่ใกล้กับบันไดฝั่งซ้าย
อีกาที่บินไปสำรวจชั้น2มา กลับมาทางบันไดนั้น
จากที่อีการายงานมา ดูเหมือนว่าที่ทางเดินชั้น2จะมีออร์คอยู่หลายตัวเลย
ข่าวร้ายล่ะ
แบบนี้ล่ะก็ จังหวะที่ขึ้นบันไดไป ต้องถูกศัตรูเจอตัวแน่ๆ
เอาไงดี
ผมหยิบแคลอรีเมทออกมาจากเป้สะพายหลัง กินไปคิดไป
ออกไปข้างนอกก่อนครั้งหนึ่ง ไต่ไปตามท่อน้ำเพื่อไปยังชั้นสองงั้นเหรอ
หากเป็นสภาพที่มีMighty・Armของผมช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งของแขนล่ะก็ น่าจะทำได้ไม่ยากเลย
แล้วถ้าใส่Silent・Fieldไปด้วยอีกล่ะก็ ไม่มีเสียงตอนขยับตัวแน่ๆ
แต่ว่าแบบนั้นน่ะ มีเงื่อนไขสำคัญก็คือสองมือจะต้องไม่ถืออะไรเอาไว้เลย
ทั้งหอกเหล็กของอริสและขวานยักษ์ของทามากิ ต่างก็เป็นอาวุธหนัก
จะให้ปีนขึ้นไปถึงชั้น2โดยแบกอาวุธพวกนี้ไว้ด้านหลัง ก็เป็นงานที่ลำบากไปหน่อยล่ะมั้ง
ให้ใครสักคนขึ้นไปก่อน หย่อนเชือกลงมา ให้คนที่เหลือปีนขึ้นไป มีวิธีนี้อยู่เหมือนกันแต่ว่า ……
ในกรณีนี้ คนที่ไปก่อนจะอยู่ในสภาพป้องกันตัวไม่ได้เลยถ้าเจอกับศัตรู
คิดว่ามันเสี่ยงมากเกินไป
「มิอะ Pass・Wallเป็นยังไงนะ？」
เวทดินแรงค์4 Pass・Wall ตามชื่อของมันเลย เป็นเวทมนตร์ที่จะช่วยสร้างรูขึ้นมาที่กำแพง ผนัง เพื่อสร้างทางขึ้นมาน่ะ
รูที่ได้มานี้ จะถูกปิดกลับเหมือนเดิมเมื่อเวลาผ่านไปขณะหนึ่ง
หมายความว่าสามารถเดินผ่านกำแพงได้โดยไม่มีใครรู้นั่นเอง
เป็นเวทมนตร์ที่เหมาะสมอย่างยิ่งกับพวกโจรปล้นธนาคาร
「ใช้Pass・Wallกับเพดานก็ได้อยู่หรอก แต่ถ้าไม่มีบันไดลิง ก็ปีนขึ้นไปไม่ได้」
「High・Jumpนี่พอจะช่วยให้ไปถึงมั้ยนะ」
เวทลมแรงค์2 High・Jump คือเวทมนตร์ที่ช่วยเสริมแรงกระโดดให้มากขึ้นกว่าเดิม
หากไม่มีสัมภาระหนักล่ะก็ สามารถกระโดดขึ้นไปบนกิ่งไม้ของต้นไม้สูงได้ด้วยการกระโดดเพียงครั้งเดียว
「คิดว่าถึง แต่ว่า ถ้าไม่กระโดดให้ถึงข้างบนด้วยการกระโดดครั้งเดียวล่ะก็」
「งั้นเหรอ ถ้าห้องเรียนข้างบนมีออร์คอยู่ล่ะก็ ตอนที่เท้าแตะพื้น ก็คือช่วงเวลาที่อันตรายสินะ」
ถ้าเป็นออร์คลูกกระจ๊อกก็ไม่มีปัญหา แต่ถ้าเป็นElite・Orcล่ะก็……
ต่อให้อัพเป็นแรงค์5 ก็รู้สึกว่าอันตรายเกินไปอยู่ดี
「อ้าー ถ้าจะหาบันไดลิงล่ะก็ ต้องกลับไปที่อาคารเรียนศิลปะ เท่านั้นเหรอ？ ไม่ใช่แบบนั้นอยู่แล้วใช่มั้ยล่ะ ที่อาคารเรียนหลักเอง ต้องมีที่ไหนสักที่ ที่มีใช้อยู่ตามปกติแน่ๆ……」
「อาโน คาซึซัง ที่อาคารระดับมัธยมต้น ของที่คล้ายกับบันไดลิง น่าจะมีอยู่ที่ด้านหน้าโรงเก็บที่สนาม……」
อริสพูดขึ้นมาแบบเกรงใจ
อย่างนี้นี่เอง ตอนนี้ที่สนามน่ะ มีออร์คอยู่กันเป็นฝูงเลย
รับมืออร์คมากกว่า20ตัวในครั้งเดียว แม้จะมีเลเวลมากขึ้นกว่าเดิมแล้วอย่างตอนนี้ ก็ยังลำบากไปหน่อยนะ
อีกอย่าง หากโผล่ออกไปที่สนามล่ะก็ ออร์คที่ชั้น2 ชั้น3จะต้องสังเกตเห็นพวกผมไม่ผิดแน่
อุตส่าห์มาแบบลับๆแล้วทั้งที จะกลายเป็นการสูญเปล่าไปเลย
ผิดกับที่ตั้งใจไว้โดยสิ้นเชิง
เอาล่ะ จะเอายังไงดี
ใช้ท่ากอดอกที่ใช้บ่อยๆในการคิด……
「จริงด้วย เวทลมนี่มีเวทมนตร์ที่ช่วยให้โปร่งใสอยู่ด้วยนี่」
「Invisibility เป็นเวทลมแรงค์3 ยังใช้ไม่ได้」
แป่ว
แต่ว่า ทามากิกับมิอะน่ะ ขาดอีก30แต้มก็จะเลเวลอัพได้แล้ว
ฆ่าออร์ค2ตัวก็เลเวลอัพได้แล้ว
มิอะในตอนนี้ เก็บสกิลพอยท์เอาไว้1แต้ม
หากเลเวลอัพล่ะก็ จะสามารถอัพเวทลมเป็นแรงค์3ได้
เป็นทางที่อ้อมไปหน่อย……แต่ตอนนี้ต้องไปเก็บประสบการณ์งั้นเหรอ？
ยังกับเกมRPGเลยนะเนี่ย
อื้ม แต่ว่า ตอนนี้ไปเก็บประสบการณ์ก่อนก็แล้วกัน
ผมปล่อยอีกาออกไปด้านนอก สั่งให้หาออร์คที่เดินป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆกับอาคารเรียนหลัก
ไม่นาน อีกาก็กลับมารายงาน
ด้านหลังของล็อคเกอร์เก็บรองเท้าทางขวาของอาคารเรียนหลัก มุมอับของสนามโรงเรียนพอดี มีออร์ค2ตัว
อาคารเรียนนี้มีประตูทางเข้าอยู่2แห่ง แต่ว่าในจำนวนนั้น มีล็อคเกอร์เก็บรองเท้าที่อยู่ด้านในลึกมากหากมองจากมุมของพวกผมอยู่
「เข้าใจแล้ว เดี๋ยวไปจัดการเอง！」
ทามากิพูดออกมาด้วยความกระตือรือร้น ยกขวานยักษ์ขึ้นมาเรียบร้อย
มิอะรีบวิ่งเข้าไปทันที ใช้Silent・Fieldให้
ประมาณ2นาทีผ่านไป
ผมก็ฟังมิอะกับทามากิรายงานว่าเลเวลอัพแล้ว
※
พวกผมรวมตัวกันที่ห้องสีขาว
เพียงเท่านี้ทั้งสองคน ก็มีเลเวล8แล้ว
「อ๊ะ แล้วก็นะ คาซึซัง เจอเด็กผู้หญิง ที่ยังรอดชีวิตอยู่ด้วยล่ะ」
「ที่ที่ออร์คอยู่ เหรอ？」
ก็คงจะเจอในจุดที่ออร์คกดทับอยู่นั่นแหละ
อาจจะเป็นดูเหมือนเป็นการมองโลกในแง่ร้าย แต่ในใจของผมตอนนี้ มันชินชาไปซะแล้วล่ะ
ใจของผมมันสั่งให้คิดแค่ว่า แค่มีชีวิตอยู่ก็น่าจะพอแล้ว ไปซะแล้ว
และ ถ้าเป็นไปได้ล่ะก็ อยากจะให้เข้ามาทำงานให้ในฐานะกำลังรบ
อยากจะให้ต่อสู้ เพื่อให้ทุกคนสามารถมีชีวิตต่อไปได้หลังวันพรุ่งนี้
การรวบรวมคนเหล่านั้นให้มากที่สุด ถึงจะได้คนเดียวก็ไม่มีปัญหา นั่นแหละคือวัตถุประสงค์ของแผนการจู่โจมอาคารเรียนหลัก
แต่ว่า ทามากิกลับส่ายหน้า
「นั่นน่ะ ไม่ใช่แล้ว เธอซ่อนตัวอยู่ในตู้เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดที่อยู่ด้านข้างล็อคเกอร์เก็บรองเท้าน่ะ แล้วก็นะ อริส เธอคือสึมิเระจังแหละ」
「เอ๊ะ สึมิเระจัง ยังมีชีวิตอยู่เหรอ ！ ดีจังเลย」
อริสยิ้มออกมา รอยยิ้มของเธอราวกับใบไม้ที่หุบอยู่ จู่ๆก็บานออกมาอย่างสวยงาม
งั้นเหรอ เพื่อนของทั้งสองคนงั้นเหรอ
「เอーโต สรุปก็คือ เด็กที่ชื่อสึมิเระยังปลอดภัยดี……อย่างนั้นสินะ」
「อื้ม！ ตอนนี้กำลังหวาดผวาอยู่นะ เธอซ่อนตัวอยู่นั่น ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว」
ทามากิรายงานออกมา ด้วยสีหน้าดีใจเอามากๆ
「แล้วก็นะๆ เหมือนว่าจะออกมาข้างนอกไม่ได้เลยตลอด1วันเต็มๆ ก็เลยฉี่ราดด้วยแหละ！」
「ทำไมเธอ ถึงได้รายงานเรื่องฉี่ราดด้วยสีหน้าเบิกบานขนาดนั้นล่ะห๊ะ……」
「เอ๊ะ ก็คาซึซัง ชอบฉี่ราดมากเลยไม่ใช่เหรอ？」
ผมหันไปมองอริสกับมิอะโดยไม่ได้พูดอะไร
ทั้งสองคนก้มหน้าไอค่อกแค่กๆ
「ผมไม่มีงานอดิเรกแบบนั้นโว้ย」
「เอ๋ー ไม่เห็นเป็นไรเลย คาซึซังเป็นผู้ชายนี่นา มีงานอดิเรกแปลกๆสักอย่าง2อย่าง มันเรื่องปกติอยู่แล้ว！ ชั้นไม่คิดมากหรอกนะ จริงๆ」
โอ้ยโอ้ย ทำไมเธอถึงกลายเป็นผู้หญิงใจกว้างที่เข้าใจอะไรแบบนั้นได้ล่ะหา
อริสจ้องมาทางผม ด้วยใบหน้าสีแดงระเรื่อ
ไม่ใช่นะ เข้าใจผิดแล้ว
ผมน่ะเป็นเด็กชายสุขภาพดี
ทั้งหมดนั่นทามากิคิดไปเองคนเดียวนะ
「อริส เชื่อผมนะ」
「ชะ ชั้น ฉี่ราด ดีกว่า เหรอคะ」
อริสที่หน้าแดงไปถึงใบหูพูดออกมา
เธอพูดอะไรออกมาเนี่ย
ทำอะไรลงไปเนี่ย
มิอะ เข้ามาตบไหล่อริสปั้บๆ
ส่ายหน้าช้าๆ
「ไม่ใช่หรอก เขาอยากเห็นฉาก ที่ผู้หญิงร้องว่า อิย๊า อย่ามองน๊าー ซ่าๆ ตอนที่พยายามอั้นฉี่แต่อั้นไม่ไหวจนราดออกมาน่ะ」
「เธอไม่ต้องพูดอะไรที่มันไร้สาระแบบนั้นก็ได้นะ」
ผมดึงมิอะออกมาจากอริส ดันเธอไปด้านหลัง
ให้ตายสิ ยัยนี่พร่ำสอนแต่สิ่งไม่ดีให้อริส
ไม่สิ อริสอายุมากกว่านี่นา
「กลับมาคุยเรื่องเดิมกันก่อน เด็กที่ชื่อสึมิเระนั่น เดินไหวมั้ย？」
「บางทีนะ อ๊ะ แต่ว่า แค่เจอสึมิเระจังเท่านั้นนะ ยังไม่ได้คุยอะไรกันเลยก็เลยไม่รู้รายละเอียดมากหรอก」
「ทำไมล่ะ」
「Silent・Field」
อ๋า อย่างนี้นี่เอง
ผมตบมือ
บริเวณรอบตัวของทามากิ เป็นเขตการแสดงผลของเวทมนตร์ที่ทำให้คล้ายกับการอยู่ในโลกไร้เสียง
「ถ้างั้นก็ ให้เธอคนนั้นช่วยซ่อนตัวออกไปอีกหน่อยน่าจะดีกว่า……ไม่สิ แบบนั้นดูใจร้ายไปหน่อยนะ」
การจู่โจมอาคารเรียนหลักนี่ ผมไม่อยากจะให้เสียเวลามากเกินไป
สำหรับฝ่ายผมแล้ว ขอแค่ลดศัตรูลงไปในระดับหนึ่ง อย่างน้อยที่สุดก็ให้สามารถรับประกันความปลอดภัยของอาคารเรียนศิลปะจนถึงวันพรุ่งนี้ได้ก็พอแล้ว
หากสามารถหลบหนีออกไปได้ก่อนที่Generalกับไอ้ตัวที่คล้ายสัตว์ประหลาดนั่นจะออกมาก็คือดีที่สุด
ถึงอย่างนั้น จะให้ไปบอกเด็กที่ช่วยเอาไว้ได้แล้ว ว่าให้อดทนอีกหน่อยนะ มันก็ดูใจร้ายเกินไปอยู่ดี
「เอาเป็นว่า ช่วยพามาที่นี่หน่อยได้มั้ย」
「อื้ม เข้าใจแล้ว แล้ว ทางไหนดี？」
「ทางไหน หมายถึงอะไร」
「พาไปห้องน้ำ เปลี่ยนชุดแล้วค่อยพามา หรือให้มาทั้งๆที่ยังเปียกๆอยู่เลย」
ผมถลึงตาจ้องทามากิ
「ไปเปลี่ยนชุดก่อนเซ่」
「ไอไอเซอร์ー」
ผมถอนหายใจ
「จะแจ้งไปทางชิคิซังก่อนนะ」
เอาล่ะ กำหนดแนวทางได้แล้ว
ที่เหลือก็วิธีการใช้สกิลพอยท์สินะ……
「มิอะน่ะแน่นอนว่า คงต้องให้อัพเวทลมเป้นแรงค์3 ส่วนทามากิ……สามารถอัพการใช้ดาบเป็นแรงค์5ได้นี่นะ โอเคมั้ยล่ะ」
「อื้อ เห็นด้วย เย้ๆー ไล่ตามแรงค์ของอริสทันแล้ว ชั้นคือท็อปของปาร์ตี้แล้ว！」
「ดีใจด้วยนะ ทามากิจัง」
อริสชมทามากิอย่างซื่อตรง
อิย๊า อริสนี่เป็นเด็กดีจริงๆเลยน๊า
นางฟ้าล่ะน๊า
กลับกัน ทางทามากินั่น
「อะ อะไรล่ะ มามองกันแบบนี้ ทำอย่างกัลชั้นเป็นคนโง่ที่อ่านบรรยากาศไม่ออกอย่างนั้นแหละ……」
「ก็รู้ตัวเองอยู่นี่」
ทามากิร้อว บู่ー แก้มป่องเชียว
「ใจร้ายที่สุดเลย คาซึซัง！ นี่ อริสก็คิดเหมือนกันใช่มั้ย」
อริสยิ้มมาทางผมอย่างลำบากใจ
「การเขกกระโหลกก็คือ1ในการแสดงออกถึงมิตรภาพนา」
「เอตโต ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ ชั้นไม่ได้ไม่พอใจอะไร……」
「ใช่ใช่ ไม่เห็นเป็นไรเลย คาซึซัง ชั้นกับอริสน่ะ เพื่อนซี้กันนะ！」
「อืーม เอาเถอะ แค่ไม่หลงระเริงจนทำอะไรนอกลู่นอกทางก็พอแล้ว」
「ไม่ต้องกังวลเลย ชั้นมีนิสัยรอบคอบระมัดระวังตัวเองอยู่แล้ว เนอะ อริส！」
ผมประสานสายตากับอริส
อริสหลบสายตาไป
「เพื่อนซี้เนี่ย รู้เรื่องของอีกฝ่ายมากเลยนะว่ามั้ย」
「เอ๊ะ อะไรล่ะ ชั้น รอบคอบมากเลยนะ？ ตอนสอบก็ไม่เคยลืมเขียนชื่อเลยสักครั้ง」
「ลืมเขียนชื่อเนี่ย จะเอามาคุยต้องบอกว่า ชีวิตนี้ไม่มีสักครั้งเลยที่ลืมสิถึงจะพอฟังขึ้น」
「ทามากิจัง ปีละครั้ง……」
อะ อืーม
ทามากิ：เลเวล８ การใช้ดาบ４→５／ร่างกาย１ สกิลพอยท์５→０
มิอะ：เลเวล８ เวทดิน４／เวทลม２→３ สกิลพอยท์３→０
จดจำความทุกข์เล็กน้อยเอาไว้ พวกผใออกมาจากห้องสีขาว
※
หลังจากที่ออกมาจากห้องสีขาวกลับมายังตำแหน่งเดิม ผมก็ใช้อุปกรณ์ไร้สายทันที
ไม่มีการตอบรับจากชิคิซัง
อ่าー、งั้นเหรอ
เพราะถูกคั่นด้วยป่า คลื่นไฟฟ้าก็เลยส่งไปไม่ถึงสินะ
แล้วก็มีปัญหาเรื่องระยะทางด้วยสิ
ใช้ไม่ได้เลยนะ อุปกรณ์ไร้สาย
ระหว่างที่กำลังบ่นอุปกรณ์ไร้สายอยู่ ทามากิก็พาตัวเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกลับมา
ไฟล์เสียหรือถูกลบบอกด้วยนะครับ เดียวจะเเก้ให้ สวนมีความเห็นอะไรหรืออย่าดูเรื่องไรก็โพทย์บอกได้