สื่อสารกับชิคิซังผ่านทางอุปกรณ์สื่อสารไร้สาย บอกเธอเรื่องของสึมิเระ หญิงสาวที่ซ่อนตัวอยู่ที่ชั้น1
เรื่องของผู้รอดชีวิตที่ชั้น2เองก็บอกออกไปเหมือนกัน
นอกจากนี้ เรื่องของสุนัขสีดำที่พวกเธอได้พบเห็น ก็รายงานออกไปด้วยเช่นกัน
「การเก็บกวาดชั้น2เสร็จเรียบร้อยแล้วสินะ」
「ตามปกติก็ เรียบร้อยแล้วล่ะ ที่เหลือก็แค่ชั้น3 ล่ะนะ」
「มาถึงจุดนี้แล้ว การตัดสินใจถอยทัพน่ะ ชั้นคิดว่ามันถูกต้องแล้วล่ะ」
การตัดสินใจของชิคิซังนั้นรวดเร็วมาก
ตอนที่ต้องถอย ก็ถอย
สำหรับพวกผมแล้ว ยังพอมีช่องว่างอยู่
เพราะงั้นตอนนี้จึงสมควรที่จะถอยทัพก่อน
ถ้ากลับไปได้ล่ะก็ ยังสามารถมาใหม่ได้
อย่างกับประโยคของพวกทหารเลยแฮะ
ในสภาพที่ยืนอยู่ในสนามรบเช่นตอนนี้ ความหมายของประโยคเหล่านั้น ราวกับเป็นภาระอันหนักอึ้งที่ได้กดลงมาบนไหล่ของผม
ผมเงยหน้ามองเพดาน
ที่ชั้น3 อาจจะยังมีผู้หญิงที่ยังรอดชีวิตอยู่ก็เป็นได้
เฝ้ารอการช่วยเหลือของพวกผม และเกือบจะทนรับการข่มเหงจากออร์คไม่ไหวแล้ว
หากพวกผมถอนตัวไปตอนนี้ วันพรุ่งนี้ของพวกเธอคงไม่มีทางมาถึงเป็นแน่
เรื่องนี้ ชิคิซังได้พูดมาก่อนหน้านี้แล้ว
พวกผมน่ะ เพราะมีเวลาจำกัดนี่แหละ จึงได้ดำเนินแผนการลอบจู่โจมอาคารเรียนหลักที่มีอันตรายรอบด้านแบบนี้
แต่ว่านั่นน่ะ ก็มาถึงแค่ตรงนี้เท่านั้น
การดำเนินการที่เสี่ยงกว่านี้ ไม่สามารถทำได้
พวกผมน่ะ จะต้องทอดทิ้งเหล่าหญิงสาวที่อาจจะอยู่บนชั้น3
「อืม MPของชั้นเอง ก็ถึงเวลาแล้ว」
「มิอะจัง แต่ว่า คือ」
ทามากิมองมิอะราวกับจะคัดค้าน
แต่ว่ามิอะ กลับส่ายหัวช้าๆ
「พวกเรา ล้มเหลวไม่ได้ แม้จะแค่ครั้งเดียว ก็ผิดพลาดไม่ได้」
เจอกับประโยคนี้เข้าไป ทามากิถึงกับพูดอะไรไม่ออก
เพราะไม่มีทฤษฎีไหนถูกต้องไปกว่านี้อีกแล้วยังไงล่ะ
ทามากิก้มหน้าลงแบบไม่พอใจเท่าไหร่
「ช่วยไม่ได้สินะคะ คาซึซัง」
อริสเองก็ ดูไม่ค่อยพอใจการตัดสินใจของผมเล็กน้อย
แต่ว่าเธอน่ะ เชื่อในตัวผม จึงกลืนประโยคที่อยากจะพูดออกมาลงไปในลำคอ
「อ้า มาได้แค่นี้แหละ พวกเรามาถึงจุดนี้ได้อย่างราบรื่น แต่ว่า จะบอกว่าชั้น3เองก็ราบรื่นด้วยเหมือนกันแน่ๆน่ะไม่ได้หรอก ที่สำคัญเลยที่ชั้นบนน่ะ มีศัตรูที่เรายังไม่รู้แน่ชัดรออยู่ มันเสี่ยงเกินไป」
「ตะ แต่ว่า คาซึซัง」
ทามากิเงยหน้าขึ้นมา แล้วก็ก้มหน้าลงไปใหม่
ผมมองทามากิ
「อะ อาโน คาซึซัง ข้างบนอาจจะมีคนที่ยังรอดชีวิตอยู่ก็เป็นได้นะ」
「รู้อยู่แล้วล่ะ เรื่องนั้น」
ทามากิมองหน้าผม ด้วยใบหน้าที่แทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว
อริสวางมือลงบนไหล่ของทามากิ
「เชื่อในตัวคาซึซังกันเถอะ นะ？」
ทามากิ ขบริมฝีปากแน่นราวกับกำลังทนรับอะไรสักอย่างอยู่ กัดฟันกรอด
หลังจากนั้น เธอก็ส่ายหัวไปมา
ผมทวินเทลของเธอสั่นไปมาอย่างรุนแรง
「ขอโทษ ชั้น เอาแต่ใจตัวเอง แย่ที่สุดเลย」
「ไม่ต้องใส่ใจหรอก」
ผมยกมือไปวางบนหัวของทามากิ ลูบอย่างอ่อนโยน
ความรู้สึกของเธอน่ะผมเข้าใจดี
แต่ถึงอย่างนั้น การเลือกเส้นทางที่จะช่วยให้ทุกคนสามารถมีชีวิตต่อไปได้คือหน้าที่ของผม
เอาล่ะ ต้องมีแผนการสำหรับการถอนตัวด้วยสินะ
ถามพวกผู้หญิงที่ช่วยมาเมื่อกี้「เดินไหวไหม」
พวกเธอ ลุกขึ้นมาในสภาพโซซัดโซเซ
แต่ระหว่างที่กำลังลุกขึ้นมา ก็ทรุดลงไปอีก อริสกับทามากิต้องเข้ามาประคอง
ให้เดินด้วยตัวเองนี่……ดูท่าจะไม่ไหวสินะ
เอาเถอะ ช่วยไม่ได้
「เข้าใจแล้ว จะเรียกพวกชิคิซังมา」
ใช้อุปกรณ์สื่อสารไร้สาย แจ้งไปยังซับปาร์ตี้ให้ขึ้นมาที่ชั้น2
ในระหว่างนั้น ก็ให้อริสกับทามากิไปเฝ้าดูทางเดิน
กลุ่มชิคิซัง4คนบวกกับสึมิเระเดินเรียงแถวตอน1 ขึ้นบันไดมาแล้ว
จะมัวชักช้าอยู่ไม่ได้หรอก
มอบตัวเด็กคนที่เจอที่ห้องนี้ กับอีก1คนที่ทามากิแบกมา ให้พวกชิคิซังช่วยดูแล
「เอาล่ะ ถ้างั้นก็ลงบันไดไปตามลำดับเลย……」
นี่คือตอนที่ทุกคนกำลังจะออกไปที่ทางเดิน
พวกผม เผชิญเข้ากับออร์ค3ตัวที่เดินลงบันไดมาจากชั้น3พอดี
อาจจะแค่มาเปลี่ยนเวรเฝ้ายามก็เป็นได้
อาจจะมาเพื่อข่มเหงพวกเธอที่อยู่ที่นี่ก็เป็นได้
พวกออร์คเองก็ตกใจจนตัวแข็งทื่อไปเหมือนกัน……
อย่างไรก็ตาม เป็นจังหวะที่เลวร้ายที่สุด
ผมตะโกนขึ้นตรงนั้นเลย
「อริส ทามากิ！」
「ค่ะ」
「เข้าใจแล้ว！」
อริสกับทามากิ รีบเข้ามารับมือกับพวกออร์ค
พวกออร์ครีบเร่งทันที มันตะโกนส่งเสียงเตือนไปยังพวกพ้องที่ชั้นบน ในขณะเดียวกันก็รับมือกับการคุกคามจากศัตรู
แต่ว่า ช้าไป
ทามากิ ร่นระยะห่างเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ใช้ขวานยักษ์ฟันออร์คตัวหนึ่งขาดเป็น2ท่อน
ในจุดนี้ทามากิกับมิอะก็เลเวลอัพ
พวกผมวาร์ปไปยังห้องสีขาว
※
ที่ห้องสีขาว พวกผมมองหน้ากัน
กลายเป็นเรื่องลำบากซะแล้ว ทุกคนมีสีหน้าปั้นยากด้วยกันทั้งนั้น
「เมื่อกี้ พวกที่อยู่ชั้น3คงจะรู้ตัวกันหมด……แล้วสินะ」
「คงจะรู้ตัวกันแล้วแหละ」
ที่ชั้น3มีออร์คอยู่กี่ตัวน่ะ ไม่รู้หรอก
แต่ว่าพวกนั้นน่ะ คงจะกรูกันเข้ามาเป็นฝูงแน่ๆ
กว่าที่พวกชิคิซังจะถอนตัวออกไปเรียบร้อย จำเป็นต้องยื้อเวลาเอาไว้ให้ได้สักระยะหนึ่ง
「ให้อริสกับทามากิตั้งรับที่บันไดเหมือนกับเป็นกำแพง ในระหว่างนั้น ก็ขึ้นอยู่กับดวงล่ะมั้ง」
「คิดว่าคงจะทำได้แค่นั้นแหละค่ะ แต่ว่า ถ้าพวกมันใช้บันไดอีกฝั่งหนึ่งล่ะก็……」
ความกังวลของอริสนั้นผมเข้าใจดี
อาคารเรียนหลักแห่งนี้ มีบันไดทั้งหมด2ทาง
ไม่ว่าอันไหนก็เชื่อมต่อชั้น1ถึงชั้น3 แถมยังไปยังดาดฟ้าได้อีกด้วย
หากพวกออร์คลงมาจากบันไดทั้ง2ฝั่งล่ะก็ ต้องมีทางใดทางหนึ่งที่พวกมันจะลงไปถึงชั้น1ไม่ผิดแน่
แน่นอนว่าเมื่อเป็นแบบนั้นพวกชิคิซังก็จะตกอยู่ในอันตราย
เอายังไงดี
ผมยกมือขึ้นมากอดอกใช้ความคิด
อืม มองไปทางมิอะ
「ใช่แล้ว Pass・Wallล่ะเป็นไง」
「หืม เจาะรูบนเพดาน？ หรือพื้น？」
「ไม่ๆ ผนังต่างหาก」
ผมแสยะยิ้ม
「ถ้าเจาะรูตรงผนังนอกห้องของห้องเรียนทางฝั่งตะวันตกล่ะก็ จะทำให้พวกที่อยู่ในสนามโรงเรียนมองเห็นได้ แต่ถ้าเจาะรูผนังของห้องเรียนทางฝั่งทิศเหนือล่ะก็ จะสามารถออกไปทางด้านหลังอาคารเรียนหลักได้นะ กระโดดลงไปจากอาคาร แล้วก็หนีเข้าป่าไปเลยไง」
「โอ้」
มิอะชูมือขึ้น ราวกับประทับใจมาก
ดีล่ะ กำหนดแผนการได้แล้ว
ทามากิ：เลเวล９ การใช้ดาบ５／ร่างกาย１ สกิลพอยท์２
มิอะ：เลเวล９ เวทดิน４／เวทลม３ สกิลพอยท์２
※
หลังจากที่ออกมาจากห้องสีขาว กลับมาบยังจุดเดิม ผมก็เรียกชิคิซังที่ให้หญิงสาวที่ช่วยเอาไว้ได้ยืมไหล่ประคองอยู่ให้หยุด
「ไปห้องเรียนทางฝั่งเหนือ！ เดี๋ยวจะเปิดรูที่ผนังด้านนอก กระโดดลงไปเลย！」
พูดแค่นั้น ชิคิซังก็ดูเหมือนจะเข้าใจหมดแล้ว
เรียกผู้หญิงคนอื่นกลับมา
ในระหว่างนั้น มิอะก็วิ่งไปยังห้องเรียนทางฝั่งเหนือ
เอื้อมมือไปแตะผนังที่อยู่ด้านในสุด ใช้Pass・Wall
ผิวผนังยุบลงไป
ในจุดที่มีหน้าต่างจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ล่ะ แต่ผมให้เธอใช้เวทนี้กับผนังด้านที่ไม่มีหน้าต่าง
ผลก็คือ ได้หลุมที่มีขนาดใหญ่เพียงพอให้คน2คนสามารถเดินผ่านได้พร้อมกัน
อีกฝั่งหนึ่งของรูนี้ มองเห็นด้านหลังอาคารเรียนหลัก
ใกล้ๆกันนั้นก็คือป่า
พวกผมทุกคน วิ่งเข้ามาในห้องเรียนห้องเดียวกัน
เพื่อให้ทางไปยังรูนั้นเดินได้สะดวก ผมจัดการเตะโต๊ะเก้าอี้บริเวณนั้นออกให้หมด เปิดทางให้พวกชิคิซัง
พอเป็นแบบนี้แล้ว ไม่ต้องสนใจแล้วล่ะว่าพวกชั้นบนจะรู้ตัวหรือเปล่า
ทำเสียงดังได้เลยไม่ต้องเกรงใจ
「เอาล่ะ รีบหน่อย！」
「เข้าใจแล้ว」
ชิคิซังนำไปก่อน กระโดดออกไปพร้อมกับหญิงสาวที่เธอประคองเอาไว้
การลงสู่พื้นดูเหมือนจะล้มเหลว กลิ้งเลย
แต่เธอก็รีบลุกขึ้นมา มองมาด้านบน
ดีล่ะ ดูท่าจะไม่เป็นไร
「อะ อาโน มันสูงมากเลย……」
「สึมิเระจิน พยายาม」
มิอะตบก้นของสึมิเระที่ดูกลัวๆอยู่
「รีบหน่อย ชักช้าเดี๋ยวก็ถูกกินหรอก」
เริ่มจากสึมิเระที่โดนดุ หญิงสาวคนอื่นรีบพยักหน้ารับทันที จากนั้นก็กระโดดลงไปทีละคนๆ
แถมหน่อย อย่าลืมนะว่ามิอะอายุน้อยกว่าพวกนั้น
ก็นะ ถึงขั้นนี้แล้วอายุมากกว่าน้อยกว่าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องแล้วล่ะ
อีกด้านหนึ่ง ทางประตูเข้าออกของห้องเรียน อริสกับทามากิกำลังต่อสู้สุดความสามารถ
ออร์คกลุ่มแรกถูกจัดการจนเรียบ ส่วนออร์คที่มาเพิ่มทีหลังอีก4ตัวก็ไม่รอดเช่นกัน
จากนั้น ออร์คกลุ่มที่3ก็เข้ามา กลุ่มนี้มีElite・Orcมาด้วย2ตัว
รับมือElite・Orc 2ตัวพร้อมกันแบบนี้ แม้แต่พวกเธอ2คนก็นับว่าหนักเอาเรื่อง
พวกElite・Orc เหวี่ยงขวานยักษ์ของมัน จู่โจมเข้ามาอย่างรุนแรง
ผมรีบวิ่งเข้าไปหาพวกเธอ ก่อนอื่นก็แตะไหล่ของอริสที่ต่อสู้ในสไตล์ที่ต้องใช้ระยะห่าง
「Haste」
ร่างของอริสถูกแสงสีแดงห่อหุ้ม การเคลื่อนไหวของเธอ รวดเร็วขึ้นอย่างเห็นได้ชัด
ในจังหวะที่ Elite・Orcกำลังตกตะลึง ทามากิก็ถอนตัวออกมา
「คาซึซัง รบกวนด้วยค่ะ」
「โอ้ว Haste」
ร่างของทามากิก็ถูกแสงสีแดงห่อหุ้มเช่นกัน
ทามากิพุ่งตัวออกไป
ง้างขวานยักษ์ ลดช่องว่างระหว่างตนเองกับElite・Orcที่รับมืออยู่ลงไป……
ประจันหน้ากันตรงๆ
แต่ว่าการโจมตีแรกนั้น ทำได้แค่ทำให้หลอดไฟบนเพดานแตกเท่านั้นเอง
ไม่สิ หลอดไฟที่เธอเล็งเอาไว้ถูกทำลายไปแล้วต่างหาก
เศษแก้วตกลงมาบนพื้น
Elite・Orc งุนงง จนหยุดเคลื่อนไหวไป
ในจังหวะนั้นเอง คราวนี้ทามากิพุ่งเข้าไปคลุกวงในของอีกฝ่าย……
ทิ้งขวานยักษ์ไป
หยิบเอามีดปอกผลไม้ออกมาจากเอว
นั่นมัน ถ้าจำไม่ผิด เป็นอันที่ผมให้ไปตอนที่เธอบอกว่าอยากได้อาวุธสำรองนี่นะ
แล้วก็ บัฟHard・Weaponเสริมความแข็งแกร่งเอาไว้ก่อนแล้วล่ะ
ทามากิสลับมีดปอกผลไม้มาไว้ที่มืออีกข้างหนึ่ง เฉือนขึ้นไปทางด้านบน
พอดีกับตำแหน่งคอของElite・Orc
มีดปอกผลไม้ที่เสริมHard・Weaponมาแล้ว เฉือนเนื้อหนาๆของผิวสีทองสัมฤทธิ์ออกเป็น2ส่วน
ลำคอครึ่งหนึ่ง ถูกตัดออกไปด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว
Elite・Orcเมื่อโดนการโจมตีที่คาดไม่ถึงนี้เข้าไป ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองดูเลือดสีน้ำเงินพุ่งออกมาราวน้ำพุ และล้มลงไปกับพื้น
「เยี่ยมมาก สำเร็จแล้ว！」
ทามากิเก็บมีดปอกผลไม้ไว้ที่เดิม ก้มลงไปเก็บขวานยักษ์ขึ้นมา แล้วเข้าไปช่วยอริสต่อ
เมื่อทั้ง2คนร่วมมือกัน Elite・Orcอีกตัวก็ไม่ได้มีอายุยืนยาวกว่าตัวที่แล้วมากมายนัก
ผมเลเวลอัพ
※
ที่ห้องสีขาว ไม่มีความจำเป็นต้องประชุมกันมากกว่านี้
「จะเพิ่มเลเวลเวทซัพพอร์ทนะ」
การต่อสู้นี้ ใกล้จะจบแล้ว
ถ้าอย่างนั้น เพื่อการต่อสู้ครั้งต่อไป เตรียมเวทซัพพอร์ทที่แข็งแกร่งกว่าตอนนี้เอาไว้จะดีกว่า
ไม่มีใครปฏิเสธ
ที่เหลือก็ ถอยทัพเท่านั้น
เพียงเท่านั้นก็จะสามารถหลบเลี่ยงอันตรายที่จะเกิดขึ้นในครั้งนี้ได้
ผมกดEnter Key
คาซึฮิสะ：เลเวล１１ เวทซัพพอร์ท４→５／เวทอัญเชิญ３ สกิลพอยท์６→１
กลับมาที่จุดเดิม
ถึงจะยังได้ยินเสียงฝีเท้าของพวกออร์คที่กำลังลงมาจากชั้น3อยู่ก็ตาม……
「ดีล่ะ หนีไปทางรูนั้นกันเลย！」
ผมตะโกน แล้วกระโดดนำออกไปทางรู
เมื่อขาลงสู่พื้นผมก็ใช้มือช่วยในการกระแทกพื้น ลดแรงกระแทกน่ะ
อาจจะเป็นเพราะร่างกายของผมเลเวลอัพมาเยอะแล้วทำให้แข็งแกร่งกว่าเดิมล่ะมั้ง ไม่รู้สึกชาที่ขาเลย
แล้วก็รีบย้ายที่ทันที
มิอะกระโดดตามลงมา
จากนั้นอริสกับทามากิก็ตามลงมา
สุดท้ายก็เป็นพวกหมาป่า
และ
ร่างกายของผมสัมผัสได้ถึงความกลัวตามสัญชาตญาณ
เงยหน้ามองขึ้นไปด้านบน
มีอะไรสักอย่างทุบกระจกจนแตกแล้วกระโดดลงมา
อยู่ใกล้ๆผมนี่เอง
เป็นตัวที่เดินสี่ขาผิวสีดำ
เป็นตัวที่มีขนาดใหญ่กว่าหมาป่าขนเทา
สุนัขสีดำขนาดใหญ่
มัน ตกลงมาในจุดที่ใกล้กับผมสุดๆ
จากการกระแทกอย่างรุนแรงนั่น ทำให้พื้นดินบริเวณนั้นสั่นสะเทือน
แรงมากจนผมล้มก้นจ้ำเบ้า
เงยหน้าขึ้นมา ตรงหน้านั่นเอง สัตว์ตัวหนึ่งที่มีขนาดใหญ่เกิน3เมตรยืนตระหง่านอยู่
ดวงตาสีแดงเข้ม จ้องมองมาทางผม
ความหวาดกลัวแล่นผ่านตัวผม
ไฟล์เสียหรือถูกลบบอกด้วยนะครับ เดียวจะเเก้ให้ สวนมีความเห็นอะไรหรืออย่าดูเรื่องไรก็โพทย์บอกได้
พระเอก ไม่เน้นสู้เลย อาจจะเป็นวัฒนธรรมญี่ปุ่น ที่ให้ผู้หญิงสู้รบแนวหน้าแทนผู้ชายก็ได้
แต่ถ้าเป็นผมนะ ผมไม่ยอมให้แฟนไปสู้แนวหน้าแน่ๆ สังคมไทยยากยอมรับจุดนี้
เพราะมันไม่เป็นลูกผู้ชายจริงๆ หลบอยู่หลังผู้หญิงเป็นหลัก