kingtranslate ราชานักเเปล: Isekai Onsen E Youkoso บทที่ 9 คุณสถาปนิกเป็นเอลฟ์สาวผมแดง

คุณสถาปนิกที่เรากำลังจะไปหาชื่อว่าไอเริยส คุณสถาปนิกมาที่อาณาจักรเอลแลนด์เพียงลำพัง และผมสามารถปักธงเขาได้ทันทีที่เห็นเพราะว่าเขาเป็นเอลฟ์ที่มีผมสีแดงซึ่งหาได้ยากมากในอาณาจักรนี้ นี่แหละข้อมูลที่คุณยายสถาปนิกบอกผมมา จากข้อมูลที่ผมได้มาคุณไอเรียสนั้นยังไม่มีผลงานเป็นชิ้นเป็นอันนัก ทำเอาผมกังวลนิดๆแต่ผมไม่ได้คาดหวังอะไรที่เริ่ดหรูเหรอนะ ต้องขอบคุณคุณยายที่ให้ชื่อและที่อยู่มาทำให้ผมสามารถค้นหาสถาปนิกได้ง่ายขึ้น *************************************** ณ ตึกแห่งหนึ่งในตรอกมืดที่ไม่อาจมองเห็นได้จากถนนหลัก [ที่นี่คือ....] มองไปที่อพาร์ทเม้นไม้สองชั้น ความกังวลของผมทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น มันทรุดโทรมอย่างเห็นได้ชัด ค่าเช่าถ้าอยู่ที่โตเกียวน่าจะประมาณ10,000 เยน มันอยู่ในระดับที่ผมรู้สึกไม่ดีมากๆที่จะพาเด็กผู้หญิงเข้ามาที่นี่ [สุดยอดไปเลยเจ้าค่ะ ตึกมันโยกเยกไปมาได้ด้วยล่ะเจ้าคะ!!] ถึงแม้ผมจะกังวลอยู่แต่ดูเหมือนทีน่าจะสนุกและตื่นเต้นตามประสาเด็กซะงั้น [เรามาพบกับเค้ากันเลยดีกว่า] (TL : จากมุมน้ำเงินน้ำหนัก98กก.สถิติการชก...เอ๊ยไม่ใช่) เมื่อผมกำลังจะเดินไปเคาะประตู ขณะนั้นเอง [คุคุคุ แกไม่มีทางหนีจากพวกเราพ้น แล้วล่ะคุคุคุ] ผมได้ยินเสียงขู่ของผู้ชายดังมาจากที่ไหนสักแห่ง [ฆะ ฆ่าข้าซะสิ] [ทิหิหิหิ......ข้าฆ่าแกแน่แต่ก่อนหน้านั้นข้าขอสนุกกับร่างกายแกก่อนละกันหิหิหิหื่นๆๆๆ...] ผมกลับหลังหันไปมอง ผมก็เห็นผู้ร้าย2คนกำลังค่อยๆคุกคามหญิงสาวอยู่ [ทาคุมะ ซามะ นี่คือ...] [นี่คือฉากอีเว้น ที่เจ้าหญิงอัศวินกำลังจะถูกข่มขืนโดยเหล่าออคค์ไงล่ะ] [….ออคค์หรือเจ้าคะ?] [ลืมมันไปซะผมแค่บ่นกับตัวเองเฉยๆ] แต่ผู้ที่กำลังจะถูกขืนใจนั้นไม่ใช่องค์หญิงอัศวินแต่เป็นคุณสาวสวยผมแดงล่ะ และคุณสาวงามคนนั้นไม่ได้กำลังจะโดนข่มขืนโดย ออคค์ แต่โดย มนุษย์สองคนที่ดูก๊ากกาก ....หัวแดง!? ผมเข้าไปมองดูใกล้ๆ ผมจึงเห็นหูที่แหลมยาวภายใต้เส้นผมสีแดงนั้น [เป็นอีเว้นแบบนี้เองเหรอ ผมเห็นฉากจบอีกครั้งนึงแล้ว] (เอามือกดแว่นอากาศตรงกลางระหว่างคิ้ว) ผมพยักหน้าและเดินไปข้างหน้า [เอ๋ทาคุมะซามะคุณจะไปไหนหรือเจ้าคะ] [ผมจะไปที่ไหนงั้นเหรอแน่นอนอยู่แล้วผมจะเข้าไปร่วมวง.....ม่ายช่ายผมต้องเข้าไปช่วยผู้หญิงคนนั้นอยู่แล้ว] [โปรดรอก่อนเจ้าค่ะ มันอันตรายนะคะได้โปรด...อย่าไปเลยเจ้าค่ะ] ทีน่าจับชายเสื้อของผมห้ามไม่ให้ผมไป ผมจึงบอกเหตุให้เธอฟังเพื่อปลอบโยนเธอ [ทีน่า อีเว้นช่วยเหลือสาวน้อยน่ารักนั้น จะเป็นการช่วยพัฒนาอะไรบางอย่างที่แสนอร่อยยังไงล่ะ] (TL: แปลตามอิงค์เลยนะครับมันแปลแบบนี้จริงๆครับ) เอลฟ์ผมแดง ต้องใช่แน่ๆนี่คือสถาปนิกที่คุณยายพูดถึงแน่นอน ถ้านี่เป็นเกมละก็การแอบดูเหตุการณ์อยู่ห่างๆต่างหากคือทางเลือกที่ผิดติดแบดเอ็น การช่วยเธอคือทางเลือกเดียวของผม ตายเป็นตาย [อีกอย่างผมไม่อยากจะเห็นหญิงสาวต้องมาทรมาณต่อหน้าต่อตาผม] ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงจะหลีกเลี่ยง สถานการณ์แบบนี้ แต่ตอนนี้ไม่รู้เพราะอะไรผมถึงเต็มไปด้วยความมั่นใจและแรงกระตุ้น สัญชาติญาณของผมกู่ร้อง บอกให้ผมอย่าได้ทอดทิ้งหญิงสาวคนนี้เด็ดขาด เมื่อได้ฟังคำพูดของผมทีน่าจึงยอมแพ้แต่ [แบบนี้นี่เอง ทาคุมะซามะเป็นคนแบบนี้สินะ] เธอปล่อยมือจากผมและพูดด้วยรอยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ [คุณจะต้องกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอนใช่ไหมเจ้าคะทาคุมะซามะ] [แน่นอนจ๊ะเชื่อมือป๋าได้เลย] และแล้วผมจึงเริ่มออกวิ่ง ******************************************************** <<มุมมองของไอเรียส>> ข้าถูกไล่ออกจากอพาร์ทเม้น เหตุผลนะหรือก็ง่ายๆ ข้าไม่มีเงินและไม่สามารถจ่ายค่าเช่าได้ [ว้า.......] ข้า ไอเรียส แอลเร็ด ถอนหายใจขณะที่มองไปยังอพาร์ทเม้นที่ข้าอยู่กินมาถึงครึ่งปี ภายในกระเป๋าของข้ามีเสื้อผ้าน้อยชิ้นและเครื่องมือที่สำคัญยิ่งกว่าชีวิตของข้าอยู่ ผลมาจากการขายของแทบทุกอย่างที่ข้ามีน้ำหนักของกระเป๋าข้าจึงลดลงไปอย่างมาก ค่าใช้จ่ายในการเดินทางที่ข้ามีอยู่ทำให้ข้าสามารถอยู่ได้แค่ประมาณ3วันเท่านั้น เพื่อที่จะอยู่รอดจนได้งานชิ้นถัดไปข้าต้องประหยัดอย่างถึงที่สุด นอนหลับใต้สะพานเพื่อปกป้องตัวเองจากลมและฝน กินอาหารแค่ให้พอมีสติอยู่ได้ ข้าคงจะต้องตายอยู่ข้างถนนในอาณาจักรแห่งนี้ ที่ที่ห่างไกลจากบ้านเกิดของข้า [ข้า ทำผิดตอนไหนกันนะ....] เป็นเวลาหนึ่งปีมาแล้วตั้งแต่ข้าออกจากบ้านเกิดของข้า {ยามาโตะ} สถานที่ที่อยู่ห่างไกลทางตะวันออกของอาณาจักรนี้ ในอดีตสถาปัตยกรรมของยามาโตะเคยรุ่งเรืองมากในอาณาจักรนี้ แต่ตอนนี้เป็นแค่ความทรงจำอันแสนห่างไกล ความแตกต่างด้านมูลค่านั้นแตกต่างกันเกินไป สถาปัตยกรรมในยามาโตะนั้นเป็นของชั้นหนึ่ง แต่ว่ามันถูกประกาศว่าเป็นของล้าสมัยที่อาณาจักรแห่งนี้และพวกเขาต่างโขมยจากกันและกันด้วยรอยยิ้ม ความจริงแล้ว ยามาโตะมีความเจริญทางด้านวิทยาศาตร์และเทคโนโลยีนำหน้าอาณาจักรนี้ถึง2-3ก้าว เอลฟ์จากยามาโตะเชี่ยวชาญด้านเวทมนต์แต่ไม่เชี่ยวชาญด้านวิทยาศาตร์ นั้นทำให้เอลฟ์ในยามาโตะนั้นถูกเหยียดเผ่าพันธุ์ แต่ก็เป็นเรื่องจริงที่สถาปัตยกรรมของยามาโตะถูกมองว่าล้าสมัย เรื่องนี้แหละที่น่ารำคาญมาก และถึงตัวข้าเองจะเป็นผู้ยืนยันเองสถานการณ์ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงอยู่ดี ตัวข้าซึ่งไม่มีความสามารถอย่างอื่นนอกจากการออกแบบสถาปัตยกรรมก็ได้แต่พยายามต่อไป ข้าเชื่อว่าสักวันจะต้องมีคนเห็นคุณค่าของผลงานของข้า ข้าเคยนำเสนอผลงานของข้าให้กับขุนนาง และชนชั้นสูงเป็นกิจวัฒน์ประจำวันแต่พวกเขาต่างไม่สนใจ วันหนึ่งเงินที่ข้าจะใช้ในการกลับบ้านเกิดก็หมดลงและข้าก็ต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างยากลำบาก ข้าตั้งค่าจ้างของข้าในราคาที่ต่ำแล้วต่ำอีก วันแบบนี้ล่วงเลยไปเป็นปีจนกระทั่งถึงขีดจำกัดของข้า ทั้งจิตใจและการเงิน [ก่อนอื่นข้าต้องหาที่อยู่] ขณะที่แบกกระเป๋าและเดินไปตามทางของข้า [โอ่ย ไอเรียส อะไรกันอะไรกาน ในที่สุดก็ถูกไล่ออกจากอพาร์ทเม้นกากๆนั่นแล้วเหรอ] [อาร่าร่า ช่างน่าสงสาร แต่มันก็เป็นความผิดของเจ้าเองนะทำธุรกิจที่ไม่ก่อเกิดรายได้น่ะ] ข้าถูกหัวเราะเยาะด้วยเสียง ก๊ากฮ่าฮ่าฮ่า เมื่อ ข้าหันกลับไปมอง นักเลง2คน ที่ข้าเคยต่อสู้ด้วยยืนอยู่ที่นั่น พวกเขาจ้องมาที่ข้าด้วยสายตาลามกน่าขยะแขยงทำเอาข้าขนลุก ทำไม2คนนี้ถึงเจาะจงมาหาเรื่องกับข้านั้นข้าก็เข้าใจอยู่ ข้าเบื่อหน้าพวกมันมานานแล้ว ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งที่จะไม่ต้องมาพบเจอพวกมันอีก [หนวกหู ข้ากำลังรีบ ถอยไปซะ] ข้าพยายามจะหนีออกไปอย่างใจเย็นแต่ หา พูดว่าไงนะอีนี่ พวกมันยึดจับมือของข้าไว้ [แกจะทำตัวหยิ่งยโสไปถึงไหนฮะ ทั้งๆที่แกมันก็แค่เอลฟ์] [อั๊ก ปล่อยข้า....] ข้าไม่สามารถหนีจากการยึดจับของพวกมันได้ ข้าหิวเหลือเกิน ข้าไม่มีแรงเลย และข้าก็ถูกจับกดติดกำแพง ไหนๆแกก็คิดที่จะหายตัวไปจากที่นี่อยู่แล้วงั้นมันก็โอเคที่จะโดนพวกข้าทำซักครั้งใช่ไหม ไอ้ถุงโสมม ยืนใบหน้าของมันเข้ามาใกล้ๆ [คุคุคุ แกไม่มีทางหนีจากพวกเราพ้น แล้วล่ะคุคุคุ] [ฆะ ฆ่าข้าซะสิ] ช่างน่าอนาถ พอคิดถึงตัวข้าตอนนี้แล้วน้ำตาเริ่มหลั่งไหลจากดวกตาข้า ความรู้สึกที่อยากจะตายให้พ้นๆไปนั้นเป็นเรื่องจริง ตัวข้าตอนนี้อยากตายมากกว่าถูกล่วงละเมิด [ทิหิหิหิ......ข้าฆ่าแกแน่แต่ก่อนหน้านั้นข้าขอสนุกกับร่างกายแกก่อนละกันหิหิหิหื่นๆๆๆ...] ชายคนนั้นยื่นมือของมันเข้ามาที่หน้าอกของข้า ข้าพยายามหนีด้วยแรงทั้งหมดที่มีแต่แขนข้าถูกยึดไว้แน่นมากข้าขยับมันไม่ได้ ได้โปรดใครก็ได้ช่วยข้าที และด้วยคำอธิฐานอย่างแรงกล้า [เชรดดดดดดดโด้ดดด] ตูม!! [กุฟุ] ชายที่กำลังจะจับหน้าอกข้าลอยละลิ่วไปจากสายตาของข้าทันที [….แอ๊ก] ร่างของชายคนนั้นหมุนกลิ้งและกระแทกเข้ากับกล่องไม้ในตรอกมืด ร่างของมันบิดไปมาเหมือนกบโดนรถทับ (....เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น) เมือข้ากลืนน้ำลาย [โอ้โห ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนักแต่การลอบโจมตีประสบผลสำเร็จ] ข้ามองไปยังเจ้าของเสียง ที่นั่นมีเด็กหนุ่มที่สวมชุดที่ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนยืนเก็กท่าโพสประหลาดๆอยู่