kingtranslate ราชานักเเปล: True Martial World บทที่ 42 กระโดดลงเหว

อาการที่เกิดจากพลังเยือกแข็ง ของอสรพิษเยือกแข็ง และการถูกผลาญพลังชีวิตจากยาเม็ดผลาญโลหิต ที่อี้หยุนกำลังประสบอยู่ คนส่วนใหญ่จะอาเจียนเป็นโลหิตสีดำ และตายอย่างซีดเซียว ไม่มีอะไรเหมือนกับการเลือดออกเจ็ดทวาร แม้อาการจะเบี่ยงเบนไปเล็กๆน้อยๆ ก็ไม่ใช่สิ่งผิดปกติอะไร ด้วยร่างกายของผู้คนย่อมแตกต่างกัน และจากที่เหลียนเฉิงอยู่รับรู้ แม้ว่าอี้หยุนจะมีความสามารถในวิชายุทธ ร่างกายของเขาก็อ่อนแอเกินไป พลังชีวิตของเขามีไม่เพียงพอสำหรับการผลาญของยาเม็ดผลาญโลหิต ในหมู่คนที่ดูแลการกลั่นกระดูกเดียวดาย อี้หยุนเป็นคนแรกที่จะตาย “เจ้าทาสน้อยนั่น ตายเร็วไป ข้าวางแผนว่าจะเล่นกับมันอีกสักสองวัน แย่มากที่มันไม่อาจมีชีวิตอยู่ถึง” เหลียนเฉิงอยู่ ไม่เชื่อว่าอี้หยุนจะสามารถหลบหนีจากชะตากรรมนี้ไปได้ พลังงานเยือกแข็งของอสรพิษเยือกแข็งไร้ทางรักษา สำหรับคนปกติธรรมดามันเป็นอันตรายถึงชีวิต ไม่เว้นแม้แต่อี้หยุน หากเหลียนเฉิงอยู่ สามารถทนต่อพลังงานเยือกแข็งของอสรพิษเยือกแข็งได้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องสละผู้คนจำนวนมากจากชนเผ่าให้มาดูดซับพิษเยือกแข็ง ที่มีเพียงปรมาจารย์สวรรค์เดียวดายเท่านั้นที่สามารถกำจัดมันได้ แม้แต่ยอดยุทธโลหิตม่วงยังไม่กล้าที่จะใช้แก่นพลังกระดูกเดียวดายของอสรพิษเยือกแข็ง! ความจริงเหลียนเฉิงอยู่กังวลเกี่ยวกับความตายที่กำลังมาถึงอี้หยุนเพราะเขาตายในขณะที่จางอวี๋เซียนเพิ่งจากไป จางอวี๋เซียนจะสงสัยเรื่องบังเอิญนี้หรือไม่? ความกังวลนี้ทำให้เขาชะงักท่วงท่าไปชั่ววินาที ในวินาที ต่อมาเขาก็ดำเนินการฝึกของเขาต่อไป ท่วงท่าราบรื่นตามปกติ ไม่มีผู้ใดสามารถบ่งบอกความผิดพลาดเล็กน้อยนั้นได้ หลังจากเขาจบกระบวนท่าแล้ว เหลียนเฉิงอยู่เคลื่อนไหวช้าลงแต่ละท่วงท่าเต็มไปด้วยความเอาใจใส่ในรายละเอียดที่แม่นยำ หลังจากเสร็จสิ้นกระบวนท่าเหลียนเฉิงอยู่นึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้ มุมปากของเขายกโค้งขึ้น อี้หยุนทำให้เขาคิดบางสิ่งได้! “ไม่ใช่เรื่องใหญ่ หากมันตาย อย่าปล่อยให้มันส่งผลกระทบต่อการกลั่นกระดูกเดียวดาย” เหลียนเฉิงอยู่กล่าวอย่างเย็นชา “แน่นอน รับประกันเรื่องการกลั่นกระดูกเดียวดาย! ข้าน้อยมีคำสั่งให้ส่วนที่เหลือทำงานเรียบร้อยแล้ว แต่….เราจะอย่างไรกับร่างของเจ้าเด็กบ้านั่น? ข้าควรไปหาเหล่าพี่น้องให้เอาร่างเจ้าเด็กบ้านั่นแขวน แล้วตัดมันเป็นชิ้นๆให้เป็นอาหารสุนัข ดีหรือไม่?” จ้าวเทียจู่พูดด้วยรอยยิ้ม การตายของอี้หยุนเป็นบทลงโทษที่มันสมควรได้รับ ตูดของเขายังคงเจ็บอยู่ ความจริงจ้าวเทียจู่ไม่สมควรโทษว่าการเจ็บทวารหนักของเขาเกี่ยวข้องกับอี้หยุน เหลียนเฉิงอยู่พ่นลมออกทางจมูกอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “แขวนศพของมันแล้วตัดเป็นชิ้นๆ เจ้าต้องการให้คนทั้งหมู่บ้านเห็น? เรื่องที่เกิดขึ้น ผู้คนจะคิดว่าเป็นพวกเราที่ทำร้ายมัน หากนายท่านจางตั้งคำถาม ใครจะเป็นผู้แบกความรับผิดชอบ!” “ใช่แล้ว ถูกของนายน้อยเหลียน” จ้าวเทียจู่พูดขึ้นทันที “ข้าน้อยคิดตื้นเกินไป นายน้อยเหลียนเห็นควรว่าจะทำอย่างไร” “อืม ลากร่างของมันไปที่บ้านของเจียงเเสี่ยวโหรว บอกว่าเป็นโชคร้ายที่มันตายอยู่ข้างหม้อกลั่น!” “จำเอาไว้ เมื่อเจ้าไปนำร่างไอ้เด็กบ้า ทำให้แน่ใจว่ามันตายแล้ว จริงๆ อย่าได้ลืม ข้าจะตรวจสอบมันด้วยตนเอง” เหลียนเฉิงอยู่พบว่ามันเป็นเรื่องแปลกที่ อี้หยุนสามารถที่จะฟื้นคืนชีพมาครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ว่าในเวลานี้ที่มันต้องตายด้วยพิษเยือกแข็งของกระดูกเดียวดาย เหลียนเฉิงอยู่ยังคงต้องการที่จะตรวจสอบมันให้แน่ใจ “เจียงเเสี่ยวโหรว? ฮ่า ฮ่า ข้าสงสัยว่าสาวน้อยนั่นจะเป็นเช่นไร เมื่อนางได้เห็นน้องชาย!” จ้าวเทียจู่พูดด้วยอาการตื่นเต้น เหลียนเฉิงอยู่รู้ถึงความสัมพันธ์ของเจียงเเสี่ยวโหรวกับอี้หยุน นางจะต้องเป็นลมทันทีที่เห็นอี้หยุนแน่ แต่เขาไร้ความอ่อนโยนใดๆ ต่อผู้หญิง นี่เป็นดินแดนรอบนอกที่กว้างใหญ่เต็มไปด้วยการฆ่าอย่างเหี้ยมโหดและเรื่องน่าเศร้า เหลียนเฉิงอยู่อยากให้เจียงเเสี่ยวโหรวรู้ว่า นี่คือดินแดนรอบนอกอันกว้างใหญ่ เขาจะไม่เสียเวลาเอาใจผู้หญิงคนไหน แม้ว่าเขาจะชมชอบนาง เขาจะเป็นผู้เยี่ยมยุทธในอนาคต เขาต้องการที่จะทำให้ผู้หญิงเข้าใจว่านี่คือเขา เหลียนเฉิงอยู่ ผู้ซึ่งจะช่วยเหลือให้พ้นจากความทุกข์ยากเป็นผู้เดียวที่จะทำให้มีอาหารกิน และมีที่อยู่อาศัย ผู้หญิงต้องเรียนรู้ที่จะทำให้เขาชื่นชม เรียนรู้ที่จะขอบคุณ และเรียนรู้ที่จะให้การรับใช้ อย่างเคารพนบนอบ แล้วผู้หญิงก็จะได้รับการปฏิบัติที่ดีของเขาเป็นของขวัญ และหากไม่เป็นเช่นนั้นก็สมควรได้รับการปฏิบัติที่ไม่ดีจากเขาเช่นกัน หากไม่มีเขาผู้หญิงทุกคนต้องตายในดินแดนรอบนอกอันกว้างใหญ่นี้! นี่เป็นเพราะปมด้อยของเหลียนเฉิงอยู่ เขาเกลียดโลก และค่อยๆพัฒนาความเป็นเผด็จการดื้อรั้น เขาต้องการเป็นเจ้าชีวิตของทุกชีวิตที่อยู่รอบๆตัวเขา ... ด้วยปัญหาของอี้หยุน คนที่ดูแลการกลั่นกระดูกเดียวดายเชื่อว่าเขาถูกผีสิง ไม่มีใครกล้าจะแตะต้องตัวเขา นี่ไม่ใช่เรื่องตลก หากอี้หยุนเสียชีวิต วิญญาณอาจเปลี่ยนเป้าหมาย หากว่านั่นเป็นหนึ่งในพวกเขา? หากไม่ใช่เพราะหม้อกลั่นที่ต้องมีคนอยู่ดูแล พวกเขาทั้งหมดก็ไปนานแล้ว ตอนนี้อี้หยุนหน้าซีดเผือดมีเลือดออกจากจมูกของเขา วันนี้มากไปจริงๆ ดูดซับกระดูกเดียวดายจนเหือดแห้งไปเพียงครั้งเดียว! อี้หยุนต้องขอบคุณดาวแห่งโชคดีของเขา ที่เส้นลมปราณเล็กๆไม่ฉีกออกจากกันเพราะพลังงานจำนวนมากนั้น เมื่อสังเกตเห็นว่าผู้ไปแจ้งข่าวได้กลับมาแล้ว อี้หยุนก็รู้ว่าเขาไม่ควรรออยู่ที่นี่ และก็ไม่อยู่ในสภาพที่จะกลับไปยังหมู่บ้าน เขาไม่ต้องการให้ชีวิตตกอยู่ในอุ้งมือของคนอื่น ตอนนี้เขาไม่มีทางต้านทานเหลียนเฉิงอยู่ได้ “ข้าต้องหาจุดเงียบสงบ เพื่อย่อยพลังงานกดดันนี้อย่างรวดเร็ว” อี้หยุนคิดก่อนที่จะพยุงร่างกายขึ้น เขาเดินไปสู่เหวที่อยู่บริเวณใกล้เคียง ข้างล่างเหวนี้เป็นแม่น้ำตะวันออกของเผ่าเหลียน น้ำไหลเชี่ยวมาก น้ำตกที่อี้หยุนใช้ในการฝึกฝนก่อนหน้านี้เป็นส่วนหนึ่งของแม่น้ำตะวันออก “เด็ก...เจ...เจ้าจุะทำอะไร?” เมื่อเห็นอี้หยุนเดินไปที่เหวและดูเหมือนว่าเขากำลังจะกระโดดลงไป ใบหน้าของคนเหล่านั้นซีดขาวด้วยความหวาดกลัว “เขาถูกวิญญาณชั่วร้ายสิง! วิญญาณชั่วร้าย!” บิดาของต้าโทวไม่อาจสงบอีกแล้ว เขารู้สึกว่าดวงตาของอี้หยุนเลื่อนลอย และเขาไม่รู้ว่า อี้หยุนแค่ไปที่เหวนั่น หรือกระโดดลงไปเพื่อรับประกันว่าต้องตายอย่างแน่นอน! การไหลของแม่น้ำตะวันออก จะไหลไปสู่น้ำตก หากเขาตกลงจากน้ำตกไป ไม่ตายก็น่าแปลกแล้ว “เร...เราควรจะหยุดเขา?” ชายคนหนึ่งกลืนน้ำลายและพูดตะกุกตะกัก แต่ไม่มีใครตอบ ภายใต้ฟ้านี้มีเพียงชีวิตของพวกเขาเท่านั้น ที่สำคัญที่สุด พวกเขาอาจถูกสิง หากเข้าไปติดต่อกับอี้หยุน “น้องชาย ได้รับบาดเจ็บสาหัส ข้าไม่คิดว่าจะรอด มันอาจเป็นเรื่องดีที่จะลดความทุกข์ทรมานให้สั้นลงด้วยการกระโดด นั่น….น้องอี้พวกเราไม่ส่งเจ้านะ ขอให้เดินทางไปสู่โลกหน้าด้วยดี อย่าถือโทษพวกเราเรื่องการตายของเจ้า” บิดาของต้าโทวปลอบใจตนเองและแนะนำอี้หยุนในเวลาเดียวกัน หวังว่าเขาจะไม่แก้แค้นหลังจากตายไปแล้ว ตอนนี้อี้หยุนมาถึงที่ริมเหวแล้ว ลมปราณของเขาได้ถูกใช้ไปเล็กน้อย แต่พลังงานในร่างกายยังคงปั่นป่วนมาก ความร้อนที่พลุ่งพล่าน ไปทั่วร่างกายก่อความรู้สึกไม่สบายอย่างมาก ตอนนี้อี้หยุนไม่ได้อ่อนแอ ในทางตรงข้าม เขามีพลังงานที่ใช้ได้ไม่สิ้นสุด การกระโดดลงเหว ไปในคลื่นจะช่วยให้เขาใช้พลังงาน และมันยังเป็นเส้นทางหนีที่ดีที่สุด อี้หยุนไม่ลังเล เพียงก้าวเดียวเขาก็หล่นลงมาจากหน้าผา คนเหล่านั้นปล่อยลมหายใจอย่างหนาวเหน็บ แม้มีเก้าชีวิตก็คงไม่รอด จากการหล่นลงไป พร้อมกับเจ็ดทวารที่มีเลือดออก “ซ่า!” อี้หยุนตกลงไปในแม่น้ำ จากเหวสูงประมาณห้าสิบเมตร แม้จะอยู่ในระดับสี่ของโลหิตมนุษย์ เขาก็ยังรู้สึกเจ็บปวดจากการร่วงหล่น เขาไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ดี มันอยู่ในช่วงกลางของฤดูหนาวน้ำในแม่น้ำหนาวเย็นเป็นน้ำแข็ง เพียงแต่ น้ำไหลเชี่ยวทำให้ไม่เกิดเป็นชั้นน้ำแข็ง อี้หยุนไหลลงมาตามกระแสน้ำ เขารู้สึกถึงพลังงานอันบ้าคลั่งในเส้นลมปราณทั้งหมดที่กำลังลุกเป็นไฟในร่างกายของเขา อี้หยุนกลั้นลมหายใจและว่ายไปตามกระแสน้ำ! เขารู้ว่าสภาพของเขาเกิดจากการดูดซับพลังงานมากเกินไป พลังงานภายในตัวเขาจำเป็นต้องใช้ออก ไม่เช่นนั้นเส้นลมปราณของเขาจะถูกฉีกจากคลื่นพลัง! การว่ายน้ำเป็นวิธีที่ดีในการใช้พลังงาน เขาอดทนต่อความเจ็บปวด หากเขาสามารถทำให้ปริมาณพลังงานลดลงไปสู่ขีดจำกัดของร่างกายได้ เขาก็จะดีขี้นในไม่ช้า อี้หยุนคำนวณว่าอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง เขาจะไปถึงน้ำตกที่เขาใช้ฝึกฝนมาก่อนหน้านี้!