kingtranslate ราชานักเเปล: True Martial World บทที่ 59 ความเมตตา

คนธรรมดาไม่มีทางที่จะออกจากเผ่า การออกจากเผ่านั่นหมายถึง การไม่มีแหล่งอาหาร และการออกไปสู่ดินแดนรกร้างเมฆาหมายถึง การออกไปสู่ความตาย “พวกเราจะไปอยู่ที่หลังภูเขา นำอาหารทั้งหมดไปด้วย เราจะไปสร้างบ้านต้นไม้อยู่กันที่หลังภูเขา เป็นเวลาหนึ่งเดือน!” อี้หยุนได้วางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว เขามองไม่เห็นทางและไม่มีทางที่พวกเขาจะอยู่ในเผ่าเหลียนได้อีกต่อไป ทางออกที่ดีที่สุดคือการซ่อนตัวอยู่หลังภูเขา ด้านหลังของภูเขากว้างใหญ่ ไม่มีสมุนไพรใดๆ มีไม่กี่คน ที่จะไปที่นั่น “ไปหลังภูเขา? แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่ออาหารของพวกเราหมด? แล้วเราจะไปที่ไหนได้อีก?” “เราจะไม่จบแค่นี้ พี่เเสี่ยวโหรว อย่าได้หวั่นกลัว” แล้วอี้หยุนก็ยิ้ม เขาได้รับเนื้อจำนวนมากจากชายชรา มันมีเพียงพอสำหรับหลายเดือน และในอีกหนึ่งเดือน การคัดเลือกของอาณาจักรก็จะเริ่มขึ้น ดังนั้นอี้หยุนจึงไม่ได้กังวลแม้แต่นิดเดียว ในเวลานั้นเขาจะชำระหนี้ให้ชัดเจน! เหลียนเฉิงอยู่ จ้าวเทียจู่ เหลียนชุยฮวา และทุกๆคนที่รังแกเขา พวกมันจะสมควรได้รับการตอบแทนอย่างสาสม! อี้หยุนช่วยเจียงเเสี่ยวโหรว รวบรวมข้าวของ ที่จริงมันเป็นเพียงถุงอาหาร และที่นอนในห้องพักด้านในที่ไม่ได้เปื้อนมูลวัว จานชามทั้งหมดจมอยู่ใต้มูลวัวไม่สามารถใช้ได้อีก “โอ้? มีใครบางคนมา” อี้หยุนซ่อนตัวเองจากแสงจันทร์ เขาเห็นมีคนไม่กี่คนกำลังผลักประตูลานบ้านเข้ามา เดินมาตามลานบ้านที่เต็มไปด้วยมูลวัว คนที่มาคือ ท่านป้าหวัง ท่านลุงโจว กับลูกสาวของพวกเขา โจว เซียวเคอ จากบ้านข้างๆ บ่อยครั้งที่ท่านป้าหวังจะให้อาหารแก่อี้หยุน ก่อนหน้านี้อี้หยุนก็ได้ให้เนื้อหมักเกลือส่วนใหญ่แก่พวกเขา เขาเป็นหนี้ท่านป้าหวัง ลูกสาวของท่านป้าหวัง โจวเซียวเคอ อายุรุ่นราวคราวเดียวกับอี้หยุน เมื่อตอนยังเด็กนางมักจะมาป้วนเปี้ยนรอบๆเขาเสมอ ในอดีตบ่อยครั้งที่นางมักจะเปื้อนโคลนจากความซุกซน แต่ตอนนี้นางสงบเสงี่ยมและมีอารมณ์ของหญิงสาว “แม่หนูเจียง ป้าเอาอาหารมาให้ เจ้ายังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน...” ลานที่เต็มไปด้วยมูลวัวเป็นอุปสรรคกับท่านป้าหวัง นางไม่รู้ว่าอะไรทำให้อี้หยุนเจ็บป่วย เขาเป็นเด็กดี ได้รับเลือกจากนายท่านจางเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ชาวบ้านพูดกันว่า เขาอาจได้เข้ารอบสุดท้าย และครอบครัวของเขาจะได้พบแหล่งทอง แต่เพียงช่วงสั้นๆของวัน คำพูดเหล่านั้นหายไปไหน? สวรรค์ไร้ตา ท่านป้าหวังตกใจที่ไม่มีแสงไฟออกมาจากบ้าน “พี่เเสี่ยวโหรว กับพี่อี้หยุนหายไปไหน?” เสียงของ โจวเซียวเคอ สั่นด้วยความเศร้า ดังมาจากภายนอกบ้าน อี้หยุนมองลอดผ่านหน้าต่างออกมาเห็นเด็กสาววัยเดียวกับเขา กำลังยืนอยู่ที่ประตูบ้าน ใบหน้ากลมราวแอปเปิ้ลของนางมีน้ำตานอง อี้หยุนทอดถอนหายใจ แม้จะอยู่ในเผ่าเหลียนที่ยากไร้และไร้ความรู้สึกก็ยังคงมีคนอย่างท่านป้าหวังและเด็กสาวที่ยังระลึกถึงเขา… ตอนที่เขาได้รับเลือกจากจางอวี๋เซียน ชาวบ้านก็เริ่มนิยมชมชอบเขา แต่มันไม่ได้อะไรขึ้นมา เมื่อทุกคนคิดว่าเขาเสียชีวิตจากโรคระบาด พวกนั้นก็กล่าวโทษเขา นี่คือความจริงที่พวกนั้นจดจำได้ อี้หยุนขยิบตาให้เจียงเเสี่ยวโหรว นางเข้าใจและพูดขึ้นว่า “ท่านป้าหวัง อย่าเข้ามาเลย ข้ากำลังจะนอนแล้ว ที่นี่ไม่มีที่ไหนเลย ที่ท่านจะสามารถเหยียบลงมาได้ และ..” เจียงเเสี่ยวโหรวไม่อาจพูดอะไรต่อไปได้อีก ท่านป้าหวังถอนหายใจเพราะนางรู้ว่าเจียงเเสี่ยวโหรวเป็นห่วงว่านางจะติดเชื้อโรคระบาด นางทำได้แค่ทำความสะอาดบางจุดแล้ววางชามลงตรงประตู “แม่หนูเจียง ข้าทำหมี่น้ำมาให้ ข้าจะวางไว้ตรงนี้เจ้าสามารถใช้ชามใบนี้ได้ ข้าจะออกไปก่อนนะ” ในหมู่บ้านยากไร้ คนชั่วช้าหาได้ง่ายดาย แต่ที่หายากคือคนชนิดที่คิดจะให้ของสักนิดก็ยังต้องใช้เวลาเกลี้ยกล่อมตั้งนาน อี้หยุนเคยให้เนื้อหมักเกลือบางส่วนแก่ท่านป้าหวัง แต่ท่านป้าหวังกับทำหมี่น้ำมาให้ ในช่วงเวลานี้ หมี่น้ำเป็นของหายาก ท่านป้าหวังรู้ว่าเจียงเเสี่ยวโหรวยังไม่ได้กินอะไรเลยมาตั้งแต่ตอนเที่ยง บ้านของนางโดนปาด้วยมูลวัว นางจะทำอาหารได้อย่างไร? ท่านป้าหวังวางชามหมี่น้ำลง และพูดขึ้นว่า “ไปกันเถอะ” ท่านป้าหวังกับท่านลุงโจวลากดึงโจวเซียวเคอออกมาออกจากลานและปิดประตูลานบ้าน ท่านลุงโจวเป็นคนน่าเบื่อและไม่ค่อยพูดจา เป็นคนค่อนข้างแข็งแรง และเป็นผู้นำครอบครัว หลังจากท่านป้าหวังออกไป อี้หยุนก็มาที่ลานบ้านแล้วนำชามหมี่น้ำร้อนๆ กลับเข้าไป หมี่น้ำนี้แตกต่างจากบนโลก มันทำด้วยมือ แต่ละเส้นจึงสั้นและหนา มีรอยมือของท่านป้าหวังติดอยู่ “ในอนาคตข้าจะชำระคืนพวกเขา ทั้งผู้ที่ดีต่อข้า และผู้ที่ทำร้ายข้า ข้าจะจดจำไว้” อี้หยุนพูดในใจ และนำเจียงเเสี่ยวโหรวไปสู่ภูเขา ... อี้หยุนและเจียงเเสี่ยวโหรวมาถึงด้านหลังภูเขาตอนกลางดึก ที่นี่เป็นที่ๆอี้หยุนคัดเลือกเป็นพิเศษ มันเป็นที่ซ่อนอย่างดี และอยู่ใกล้แหล่งน้ำ นอกจากนี้มันยังมีต้นไม้ขนาดใหญ่เหมาะสำหรับการสร้างบ้านต้นไม้ ตอนนี้เป็นกลางฤดูหนาว อากาศในภูเขาหนาวเย็นยิ่งกว่าภายนอก เกล็ดน้ำค้างแข็งเกาะอยู่ตามโขดหิน แม้แต่ลมหายใจยังพ่นออกมาเป็นหมอกสีขาว ใบหน้าของเจียงเเสี่ยวโหรวแดงจากความหนาวเย็น นางขดตัวและถูมือทั้งสองข้าง บนผิวหนังปรากฏขนลุกบางๆ โดยไม่ต้องพูดถึงเด็กผู้หญิงอายุสิบห้า แม้จะเป็นคนแข็งแรงก็ไม่สามารถมีชีวิตรอดในภูเขาลึกในคืนฤดูหนาวได้ หลังจากหลับ พวกเขาจะก็ตายจากความหนาวเย็น พวกนางมีเพียงที่นอนหลังเดียว ตอนนี้ความหนาวเย็นในภูเขา ยิ่งเลวร้าย “หยุนเอ๋อร์ มันหนาวเย็นเกินไป เราไม่อาจอยู่รอดได้จนถึงเช้า” เจียงเเสี่ยวโหรวรู้สึกสับสน พวกนางออกจากบ้านอย่างหุนหันพลันแล่น แม้ว่าบ้านจะอยู่ในสภาพยุ่งเหยิง แต่มันก็ยังอุ่น พวกนางจะมีชีวิตอยู่รอดในภูเขานี้ได้อย่างไร? อนาคตดูมืดมน พวกนางจะอยู่รอดได้อย่างไร? อี้หยุนหัวเราะ “พี่เเสี่ยวโหรวไม่ต้องกังวล” อี้หยุนเดินไปที่หลังก้อนหินใหญ่และหยิบเอากองฟืนออกมา ตอนที่เขาแยกจากชายชราแซ่ซู ท้องฟ้ายังไม่มืด เขายังไม่สามารถกลับเข้าในหมู่บ้านได้ ดังนั้นเขาจึงได้เตรียมการสำหรับการปักหลักชั่วคราว ฟืนจึงถูกเตรียมขึ้นในช่วงเวลานั้น “หยุนเอ๋อร์ เจ้า...” เจียงเเสี่ยวโหรวรู้สึกประหลาดใจ ในเวลานี้ อี้หยุนได้จัดกองฟืนและเริ่มจุดไฟ ในเวลาไม่นานเปลวไฟเริ่มเผาไหม้ อากาศเริ่มร้อนขึ้น น้ำค้างแข็งบนโขดหินรอบๆเริ่มละลาย เจียงเเสี่ยวโหรวก็รู้สึกอุ่นขึ้นบ้าง ในช่วงเวลาสิ้นหวัง ความอบอุ่นเล็กๆ ทำให้เจียงเเสี่ยวโหรว มีความหวัง “พี่ ดูอะไรนี่” อี้หยุนหัวเราะในขณะที่หยิบเอาถุงใบใหญ่ ออกมาจากด้านหลังก้อนหินและแกะมันออก เจียงเเสี่ยวโหรวมองดูด้วยความอยากรู้อยากเห็นและเมื่อนางได้เห็น นางถึงกับตะลึงงัน ในถุงนั้นเต็มไปด้วยอาหาร มีทั้งเนื้อสัตว์ ผัก มีแม้กระทั่งผลไม้! ส่วนใหญ่เป็นเนื้อสัตว์ พวกมันถูกตัดเป็นชิ้นและหนังถูกเอาออก พวกมันเป็นเนื้อสดและเมื่อนำมารวมกันน้ำหนักมันมากกว่า 200 จิน! “หยุนเอ๋อร์ เจ้าไปเอามาจากไหน?” เจียงเเสี่ยวโหรวมองอี้หยุนอย่างไม่อยากเชื่อ เนื้อสัตว์เต็มไปด้วยไขมันและเป็นอาหารที่ให้พลังงานสูง ในสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย เนื้อสัตว์สามารถช่วยชีวิต “พี่เเสี่ยวโหรว อย่าได้ถาม ข้าสัญญาว่าในอนาคต ข้าจะทำให้แน่ใจว่าพี่จะมีชีวิตอยู่อย่างสะดวกสบาย วันที่ยากลำบากของพวกเราจะสิ้นสุดลง ใครก็ตามที่ข่มเหงรังแกเรา จะได้รับการตอบแทนเป็นร้อยเท่า!” เสียงของอี้หยุนเจือไปด้วยเจตนาฆ่า หลังจากฝีกฝนมาเป็นเวลาสองเดือน อี้หยุนเด็ดเดี่ยวและเหี้ยมเกรียมมากขึ้นและมากขึ้น อย่างช้าๆ เช่นเดียวกับความแข็งแกร่งของเขา ในโลกใบนี้ ผู้อ่อนแอเป็นเหยื่อของผู้แข็งแกร่ง ที่แห่งนี้ ไร้ซึ่งกฎ ไร้กฎหมาย หากจะใช้กฎของโลกที่จากมาในการปฏิบัติต่อผู้อื่น มันก็เหมือนการส่งตัวเองไปสู่ความตาย “พี่เเสี่ยวโหรว ดูให้ดี! วันนี้ ข้าจะให้พี่เเสี่ยวโหรวได้กินอาหารที่อร่อยที่สุด!” คำชี้แจง ต่อไปชายชราแซ่ซู จะเรียกเป็นผู้เฒ่าซู หมู่บ้านชนเผ่าเหลียนตั้งอยู่บนดินแดนศักดิ์สิทธิ์(จุดปลอดภัย) ในดินแดนรกร้างเมฆาของ ดินแดนรอบนอกอันกว้างใหญ่