kingtranslate ราชานักเเปล: True Martial World บทที่ 60 ความสุข

“อาหารที่อร่อยที่สุด...” เจียงเเสี่ยวโหรว มองไปที่อี้หยุนด้วยความงุนงง ดวงตาของนางเป็นประกายในความมืด นางรู้สึกทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในคืนนี้ เหมือนความฝัน “พี่เเสี่ยวโหรว ท่านก็แค่ต้องรอกิน” อี้หยุนเริ่มตั้งใจทำอาหาร เขานึกถึงอาหารนับไม่ถ้วน ที่เคยทำมาตลอดชีวิต แต่ไม่มีครั้งใดที่จะตั้งใจพยายามทำอาหารเท่ามื้อนี้มาก่อน! อี้หยุนได้ชุดอุปกรณ์ทำอาหาร และเครื่องปรุงรสมาจากผู้เฒ่าซู ได้มาแม้กระทั่ง เหล้าเก่าเก็บ มันเพียงพอสำหรับให้เขาแสดงทักษะการทำอาหาร น้ำถูกใส่ลงในหม้อที่มีส่วนผสมของ เนื้อ เครื่องปรุงรส เครื่องชูกลิ่น น้ำต้มกระดูก น้ำมัน... เขาพิถีพิถันในทุกขั้นตอน และทำมันพร้อมกันหลายอย่าง เมื่อจานหนึ่งเริ่มปรุง ก็เตรียมสำหรับอีกจาน เขียง คือตอไม้ที่ทำความสะอาดแล้ว มีดก็ได้มาจากผู้เฒ่าซู หลังจากที่ได้ร่างกายแสดงอารมณ์ ความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มมากขึ้น การใช้มีดจึงเป็นไปอย่างยอดเยี่ยม ส่วนผสมถูกตัดบางราวปีกแมลงปอ ด้วยความเร็วต่อเนื่อง ที่ด้านข้างของกองไฟส่องสว่าง เจียงเเสี่ยวโหรวตะลึงงันกับการใช้มีดของเขา เมื่อไรกันที่น้องชายของนางเต็มไปด้วยความสามารถเช่นนี้? เพื่อให้เจียงเซียงเเสี่ยวโหรวได้กินอาหารที่อร่อยที่สุด อี้หยุนได้เลือกทำอาหารบางอย่างที่มีขั้นตอนซับซ้อน บนโลก อาหารเหล่านี้จำเป็นจะต้องได้รับความสนใจและเอาใจใส่ เพราะมันมีหลายขั้นตอน และเขาก็ไม่ใช่พ่อครัวมืออาชีพ ความผิดพลาดเพียง 1 หรือ 2 อย่างก็อาจทำให้อาหารทั้งจานเสียความสมบูรณ์แบบไป แต่ตอนนี้ อี้หยุนอยู่ในระดับชีพจรสัมพันธ์ ช่องทางสมองได้รับการกรุยจนปลอดโปร่ง พลังงานหมุนเวียนได้โดยสะดวก ทำให้ความคิดของเขาเฉียบคม ดังนั้นเขาจึงสามารถทำอาหารสามอย่างได้พร้อมๆกัน โดยไม่มีความผิดพลาด ในขั้นตอนที่จำเป็นของแต่ละจาน เมื่อทำจานหนึ่งเสร็จ ก็จะถูกตักออกแล้วจานอื่นก็ถูกเตรียมขึ้น เจียงเเสี่ยวโหรว อยู่ในสภาพตะลึงค้าง จนเมื่อกลิ่นหอมโชยมาปะทะจมูก จนนางเกิดความอยากอาหาร เจียงเเสี่ยวโหรวนั้น แม้แต่เนื้อหมักเกลือก็ยังไม่ค่อยจะได้เห็นนัก แล้วเมื่อไรกันที่นางจะเคยเห็นการปรุงอาหารระดับสูงเช่นนี้? อาหารทุกจานที่อี้หยุนทำทั้งหมด ทำจากเนื้อสัตว์อสูรรกร้างที่ดีที่สุด ที่ได้รับมาจากผู้เฒ่าซูผู้สูงส่งและเห็นแก่กิน ผู้เฒ่าซูไม่ได้เก็บอะไรที่น้อยไปกว่าเนื้อสัตว์อสูรรกร้าง แม้กระทั่งเนื้อสัตว์อสูรรกร้างทั้งหมดที่เก็บเอาไว้ก็ยังเป็นเนื้อที่ดีที่สุด นอกจากนี้เครื่องปรุงต่างๆที่ผู้เฒ่าซูให้มาก็ยังเป็นเครื่องปรุงราคาแพง ดังนั้นอี้หยุนจึงสามารถแสดงทักษะการทำอาหารของเขาได้อย่างเต็มที่ จานต่อจานจนเสร็จ เจียงเเสี่ยวโหรวมองอาหารที่ตั้งเรียงรายอยู่บนตอไม้ ด้วยความรู้สึกราวกับอยู่ในความฝัน นี่เป็นเรื่องจริง? เพียงชั่วขณะที่ผ่านมา นางกังวลเรื่องอาหารและอนาคตของพวกนางมาก แต่ตอนนี้นางเผชิญหน้ากับอาหารชั้นเลิศเหล่านี้ พวกมันถูกปรุงโดยน้องชายของนาง? นางสามารถกินพวกมันทั้งหมดจริงๆ? “พี่เเสี่ยวโหรว มากินเร็วๆเถอะ อากาศหนาว อาหารจะเย็นเร็ว” อี้หยุนนำชามเนื้อนึ่งที่มีผิวใสราวแก้วผลึกมาวางและพูดขึ้นว่า “นี่เรียกว่า หมูสามชั้นนึ่ง พี่เเสี่ยวโหรวลองซิ” บนโลก เนื้อหมูสามชั้นจะรสดีเป็นพิเศษเมื่อนำนึ่ง แต่เมื่อใช้เนื้อสัตว์อสูรรกร้างทำหมูสามชั้นนึ่ง รสชาติของมันก็ยิ่งดีกว่า อี้หยุนคีบหมูสามชั้นนึ่งชิ้นหนึ่งป้อนให้เจียงเเสี่ยวโหรวถึงปาก ตลอดมานางเป็นผู้ดูแลเรื่องอาหารให้กับอี้หยุน แต่วันนี้กลับเปลี่ยนกัน นางหน้าแดง ขณะเปิดปากกัดคำเล็กๆ ในชั่วขณะที่เนื้อเข้าไปในปาก มันก็ละลายให้กลิ่นหอมและความอร่อย ไม่เลี่ยนและมีรสชาติจางๆของข้าว อร่อยล้ำเลิศ เจียงเเสี่ยวโหรวไม่อยากเชื่อว่าจะมีบางสิ่งที่เอร็ดอร่อยเท่านี้ในโลก สำหรับผู้คนที่อดอยากหิวโหยมาตลอด เมื่อได้พบหมี่น้ำ ก็จะถือว่าเป็นอาหารอันโอชะ แต่สิ่งนี้เหนือกว่ามาก มันแข่งได้แม้แต่อาหารจานอร่อยที่สุดในโลกนี้ เป็นเนื้อสัตว์อสูรรกร้างที่อร่อยอย่างยิ่ง เจียงเเสี่ยวโหรวรู้สึกราวกับลิ้นไม่สามารถขยับได้ด้วยความอร่อยที่มากเกินไป รสชาติแบบนี้เป็นบางสิ่งที่นางไม่เคยลิ้มรสมาก่อน ไม่เคยแม้แต่จะคิดถึง เมื่อนางยังเด็ก นางมาจากครอบครัวที่มั่งคั่ง เมื่อนางเติบโตขึ้น นางก็ชื่นชอบเฉพาะของขบเคี้ยว ไม่ได้เรียนรู้ที่จะชื่นชมอาหารอร่อย มีความสนใจเฉพาะขนม และไม่เคยอดอยากหิวโหย นางไม่เคยรู้ว่า ปลาและเนื้อสัตว์ นั้นอร่อย “ฮงเซาโหรว ไก่อบเกลือ ผักลวก และผักต้มน้ำแกงกระดูกเดียวดาย!” อี้หยุนแนะนำอาหารจานต่อจาน ผู้เฒ่าซูได้ให้ผักบางอย่าง เพื่อให้เขาได้เอาไว้ผัดกับเนื้อ อาหารแบบดั้งเดิมของจีนที่มีส่วนผสม จากโลกอันแปลกประหลาด ทำให้รสชาติดียิ่งขึ้น แม้เขาจะจู้จี้จุกจิกมากเรื่องอาหาร เขายังรู้สึกว่ามันสมบูรณ์แบบ เจียงเเสี่ยวโหรวกินอย่างรวดเร็ว จนนางเกือบกลืนลิ้นของตัวเอง อาหารมื้อนี้เป็นราวกับความฝัน เมื่อมันลงไปอยู่ในกระเพาะก็มีความอบอุ่นที่แข็งแกร่งแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายทำให้รู้สึกสบายอย่างมาก! นี่เป็นเพราะเนื้อสัตว์อสูรรกร้าง มันปรับสภาพร่างกายของพวกเขา เนื้อสัตว์อสูรรกร้างเป็นสิ่งหายากสำหรับคนยากไร้ในดินแดนรอบนอกอันกว้างใหญ่ หากพวกเขาสามารถได้กินทุกวัน ร่างกายของพวกเขาจะแข็งแรงและไม่เจ็บป่วย! แม้แต่ผักที่ผู้เฒ่าซูให้มาก็ยังดีต่อสุขภาพ คนธรรมดาไม่มีโอกาสได้กินมัน สองพี่น้องตั้งหน้าตั้งตากิน ภายในสิบห้านาที อาหารทั้งหมดที่เรียงรายอยู่บนตอไม้ ถูกกวาดหายไปหมดด้วยความเอร็ดอร่อย ราวกับไต้ฝุ่นพัดผ่าน มันเป็นเรื่องยากที่จะเชื่อ หลังจากที่นางผ่านชั่วขณะแห่งความหมดหวัง ความหิว หนาวเย็นและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง แต่ในช่วงเวลาสั้นๆ นางได้กินจนอิ่มหนำ และพลังงานจากภายในอาหารทำให้นางรู้สึกอบอุ่น หลังจากที่ประสบความหิวโหย ใครจะรู้ อาหารอร่อยจะนำมาซึ่งความสุข ในเวลานี้อี้หยุนได้เริ่มสร้างบ้านต้นไม้แล้ว ด้วยร่างกายแสดงอารมณ์ เขามีความแข็งแกร่งมาก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องง่ายที่จะสร้างบ้านต้นไม้ เจียงเเสี่ยวโหรวเห็นอี้หยุนกำลังวุ่น และรู้สึกราวกับเห็นภาพหลอนขณะที่กำลังหลับฝัน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นราวชั่วโมงที่ผ่านมามันน่าอัศจรรย์ใจเกินไป คืนนี้ อี้หยุนนำความประหลาดใจมาให้มากมายเหลือเกิน เจียงเเสี่ยวโหรวจึงตัดสินใจถาม “หยุนเอ๋อร์ ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เกิดอะไรขึ้น?” “โอ้ ข้าได้พบกับคนไร้ยางอายแซ่ซู ผู้หนึ่ง เขาเห็นว่าสภาพร่างกายของข้าน่าประหลาดดี จึงให้คำชี้แนะบางอย่าง นอกจากนี้ยังมอบของดีๆให้ ก็ประมาณนี้ พี่เเสี่ยวโหรว อย่าวิตก ข้าแตกต่างจากอดีตที่ผ่านมา ในอนาคต ข้าจะทำให้ชีวิตของท่านดียิ่งขึ้นและมากขึ้น” บ้านต้นไม้เสร็จสมบูรณ์ แต่ในภูเขามันก็ยังหนาวเย็นและชื้น หากจะนอนบนบ้านต้นไม้มันก็ยังหนาวเย็นเกินไป แม้ว่าจะมีกองไฟอยู่ใกล้ๆให้ความอบอุ่น แต่มันก็จำเป็นที่จะต้องดูแลไม่ให้ดับมอดลงตลอดทั้งคืน มิฉะนั้นก็จะต้องเผชิญกับความหนาวเหน็บ เมื่อเห็น เจียงเเสี่ยวโหรว ถูใบหูของนาง อี้หยุนยิ้มและเดินลงมาจากบ้านต้นไม้ ในเวลาสั้นๆ เขานำศีรษะกิเลน ที่เต็มไปด้วยพลังงานธาตุไฟ วางไว้ในบ้านต้นไม้ มันเหมือนเตาผิงขนาดเล็ก ช่วงเวลาสั้นๆ บ้านต้นไม้ก็อุ่นขึ้น แม้ว่านางจะต้องนอนบนแผ่นไม้ในบ้านต้นไม้ นางก็ไม่เคยรู้สึกปลอดภัยมากเท่าวันนี้มาก่อน หลังจากการกินอาหารดับความหิวกระหาย นางก็ยังมีบ้านที่อบอุ่น และมีอี้หยุนอยู่ข้างๆ แล้วจะมีอะไรในโลกนี้ที่จะมีความสุขยิ่งกว่านี้? “หยุนเอ๋อร์ ข้ากลัวว่าทั้งหมดเป็นเพียงความฝัน...” เจียงเเสี่ยวโหรวรู้สึกว่าทุกสิ่งไม่เป็นจริง นางกลัวว่ากำลังหลับอยู่ กลัวว่าเมื่อลืมตาขึ้น จะพบว่า ตนเองอยู่ในบ้านว่างเปล่าที่หนาวเย็นและไม่มีอะไร มีเพียงมูลวัวสกปรก กับข่าวร้ายของอี้หยุนที่เสียชีวิตจากการเจ็บป่วย... “มันไม่ใช่ความฝัน พี่ นอนเถอะ ข้าจะปกป้องท่านเอง” อี้หยุนนั่งบนท่อนไม้ข้างเตียงจับมือเจียงเเสี่ยวโหรวเอาไว้ ความร้อนจากฝ่ามือของเขาทำให้นางรู้สึกสงบ ความอบอุ่นที่ได้รับกับความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า เข้าครอบงำนาง แม้ว่าไม่เต็มใจที่จะหลับ แต่ก็ค่อยๆผล็อยหลับไป ในวันนี้ ครั้งแรกนางได้รับรู้ข่าวการตายของอี้หยุน ต่อมาถูกล้อมกรอบโดยชาวบ้าน ตกอยู่ในความกลัวอย่างที่สุด อารมณ์ของนางอยู่ในภาวะตกต่ำขีดสุด และขึ้นสูงสุด ทำให้นางหมดเรี่ยวแรงลงอย่างสิ้นเชิง เจียงเเสี่ยวโหรวเข้าสู่โลกของความฝันและมีรอยยิ้มแห่งความสุข ปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง…